Τσαγκαρούλης: «Μερικές σκέψεις για το μεταναστευτικό»
29-11-2019
«Κατηγορούμε τους ευρωπαίους ότι αρνούνται να δεχτούν ξένους, ενώ το ίδιο ακριβώς πράττουμε και εμείς, αρνούμενοι να τους δεχτούμε στην ενδοχώρα»
Γράφει ο Κώστας Τσαγκαρούλης,
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Πολύς θόρυβος έχει ξεσπάσει με τη μεταφορά μεταναστών-προσφύγων σε διάφορες πόλεις της ενδοχώρας και πολλά λόγια έχουν ειπωθεί για αυτή την προσπάθεια αποσυμφόρησης των νησιών μας, που έχουν «γονατίσει» κάτω από το βάρος των ανεξέλεγκτων εισροών.
Και όλα αυτά, γιατί δεν θέλουμε να μας «αγγίξει», το όλο θέμα, αφού καλά περνούσαμε μέχρι τώρα.
Και δείτε την πρώτη τραγική αντίφαση: Να κατηγορούμε τους ευρωπαίους ότι αρνούνται να δεχτούν ξένους, ενώ το ίδιο ακριβώς πράττουμε και εμείς, αρνούμενοι να τους δεχτούμε στην ενδοχώρα!
Δεύτερη τραγική αντίφαση: Να καμωνόμαστε, τάχα μου, ότι έχουμε ελληνοχριστιανική κουλτούρα και ισχυρή παιδεία με βάθος και επίγνωση της ιστορικής μας συνείδησης και να φοβόμαστε ότι θα αλλοιωθούμε από 233 αλλοδαπούς, αλλοεθνείς και αλλόθρησκους! Τι άλλο περισσότερο από ήττα και μάλιστα με αυτογκόλ!
Τρίτη τραγική αντίφαση: Να «βαφτίζουμε» όλους αυτούς τους ταλαίπωρους και δυστυχείς ανθρώπους εγκληματίες, από τους οποίους θα κινδυνεύσουν οι οικογένειές μας και θα διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της πόλης. Ενώ, όταν γίνονται εγκλήματα από Έλληνες, λες και είναι ελαφρότερα σαν «ντόπια», δεν παρατηρεί κανείς ανάλογες κινητοποιήσεις, κραυγές, μίση, αποκλεισμούς και εμπάθειες. Αντί, δηλαδή, να στηλιτεύουμε το κακό, από όπου κι αν προέρχεται, το αξιολογούμε, το «γραδάρουμε», ανάλογα με το ποιος το κάνει!
Αγαπητοί αναγνώστες, που μου κάνετε την τιμή να διαβάσετε, θέλω να σας υπενθυμίσω, ότι ο Πάσσαρης Έλληνας είναι, ότι ο δράκος στο Σέιχ-Σου Έλληνας ήταν και τόσοι άλλοι, ακόμη και στη Λακωνία παιδοκτόνοι ή μητροκτόνοι ή βιαστές κ.λπ.. Εμένα, προσωπικά, μου φαίνεται λίγο δύσκολο, άνθρωποι οικογενειάρχες με μικρά παιδιά, που εγκαταστάθηκαν στην πόλη μας, να βγουν έξω και να θερίζουν τους Σπαρτιάτες ή να βιάζουν τις Σπαρτιάτισσες, επειδή δεν θα έχουν τι άλλο να κάνουν ή επειδή κατάγονται από εκεί που κατάγονται. Δεν ξέρουμε, εμείς οι νεώτεροι τουλάχιστον, τι σημαίνει να κοιμάσαι αμέριμνος το βράδυ μέσα στην οικογενειακή σου θαλπωρή και να βομβαρδίζεται το σπίτι σου! Να φεύγεις με τα παιδιά παραμάσχαλα, χωρίς ελπίδα, σε πλήρη απόγνωση και με το φόβο μην παραμονεύει ο θάνατος στο επόμενο βήμα από καμιά αδέσποτη.
Και μείς; «Κλείστους την πόρτα» ή «ρίχτους στη θάλασσα». Και ας είπε ο Χριστός πριν 2000 χρόνια, όχι μόνο «αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν», αλλά και ακόμη να «αγαπάτε τους εχθρούς υμών»! Τόσους αιώνες και δεν μπορούμε ούτε καν να προσεγγίσουμε αυτές τις θείες προσταγές. Ιδού η τραγικότης μας!
Είπαμε: το κακό είναι ίδιο, όποιος και να το κάνει. Είσαι κλέφτης, εγκληματίας, βιαστής; Στο εδώλιο. Ανεξαρτήτως καταγωγής, χρώματος, φυλής και φύλου. Τώρα, εάν πιστεύουμε ότι κινδυνεύουμε έτι περισσότερο από πριν -κάτι που εγώ δεν συμμερίζομαι από τους συγκεκριμένους οικογενειάρχες- και επειδή τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, ας αυξηθούν λίγο τα μέτρα αστυνόμευσης και εκεί, νομίζω ότι, θα τελειώσουν όλα.
Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις εξελίξεις των καιρών, όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Αυτό το τελευταίο, ας αγωνιζόμαστε διαρκώς να το πετύχουμε.
Γράφει ο Κώστας Τσαγκαρούλης,
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Πολύς θόρυβος έχει ξεσπάσει με τη μεταφορά μεταναστών-προσφύγων σε διάφορες πόλεις της ενδοχώρας και πολλά λόγια έχουν ειπωθεί για αυτή την προσπάθεια αποσυμφόρησης των νησιών μας, που έχουν «γονατίσει» κάτω από το βάρος των ανεξέλεγκτων εισροών.
Και όλα αυτά, γιατί δεν θέλουμε να μας «αγγίξει», το όλο θέμα, αφού καλά περνούσαμε μέχρι τώρα.
Και δείτε την πρώτη τραγική αντίφαση: Να κατηγορούμε τους ευρωπαίους ότι αρνούνται να δεχτούν ξένους, ενώ το ίδιο ακριβώς πράττουμε και εμείς, αρνούμενοι να τους δεχτούμε στην ενδοχώρα!
Δεύτερη τραγική αντίφαση: Να καμωνόμαστε, τάχα μου, ότι έχουμε ελληνοχριστιανική κουλτούρα και ισχυρή παιδεία με βάθος και επίγνωση της ιστορικής μας συνείδησης και να φοβόμαστε ότι θα αλλοιωθούμε από 233 αλλοδαπούς, αλλοεθνείς και αλλόθρησκους! Τι άλλο περισσότερο από ήττα και μάλιστα με αυτογκόλ!
Τρίτη τραγική αντίφαση: Να «βαφτίζουμε» όλους αυτούς τους ταλαίπωρους και δυστυχείς ανθρώπους εγκληματίες, από τους οποίους θα κινδυνεύσουν οι οικογένειές μας και θα διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της πόλης. Ενώ, όταν γίνονται εγκλήματα από Έλληνες, λες και είναι ελαφρότερα σαν «ντόπια», δεν παρατηρεί κανείς ανάλογες κινητοποιήσεις, κραυγές, μίση, αποκλεισμούς και εμπάθειες. Αντί, δηλαδή, να στηλιτεύουμε το κακό, από όπου κι αν προέρχεται, το αξιολογούμε, το «γραδάρουμε», ανάλογα με το ποιος το κάνει!
Αγαπητοί αναγνώστες, που μου κάνετε την τιμή να διαβάσετε, θέλω να σας υπενθυμίσω, ότι ο Πάσσαρης Έλληνας είναι, ότι ο δράκος στο Σέιχ-Σου Έλληνας ήταν και τόσοι άλλοι, ακόμη και στη Λακωνία παιδοκτόνοι ή μητροκτόνοι ή βιαστές κ.λπ.. Εμένα, προσωπικά, μου φαίνεται λίγο δύσκολο, άνθρωποι οικογενειάρχες με μικρά παιδιά, που εγκαταστάθηκαν στην πόλη μας, να βγουν έξω και να θερίζουν τους Σπαρτιάτες ή να βιάζουν τις Σπαρτιάτισσες, επειδή δεν θα έχουν τι άλλο να κάνουν ή επειδή κατάγονται από εκεί που κατάγονται. Δεν ξέρουμε, εμείς οι νεώτεροι τουλάχιστον, τι σημαίνει να κοιμάσαι αμέριμνος το βράδυ μέσα στην οικογενειακή σου θαλπωρή και να βομβαρδίζεται το σπίτι σου! Να φεύγεις με τα παιδιά παραμάσχαλα, χωρίς ελπίδα, σε πλήρη απόγνωση και με το φόβο μην παραμονεύει ο θάνατος στο επόμενο βήμα από καμιά αδέσποτη.
Και μείς; «Κλείστους την πόρτα» ή «ρίχτους στη θάλασσα». Και ας είπε ο Χριστός πριν 2000 χρόνια, όχι μόνο «αγαπάτε αλλήλους ως εαυτόν», αλλά και ακόμη να «αγαπάτε τους εχθρούς υμών»! Τόσους αιώνες και δεν μπορούμε ούτε καν να προσεγγίσουμε αυτές τις θείες προσταγές. Ιδού η τραγικότης μας!
Είπαμε: το κακό είναι ίδιο, όποιος και να το κάνει. Είσαι κλέφτης, εγκληματίας, βιαστής; Στο εδώλιο. Ανεξαρτήτως καταγωγής, χρώματος, φυλής και φύλου. Τώρα, εάν πιστεύουμε ότι κινδυνεύουμε έτι περισσότερο από πριν -κάτι που εγώ δεν συμμερίζομαι από τους συγκεκριμένους οικογενειάρχες- και επειδή τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, ας αυξηθούν λίγο τα μέτρα αστυνόμευσης και εκεί, νομίζω ότι, θα τελειώσουν όλα.
Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε τη σύγχρονη πραγματικότητα και τις εξελίξεις των καιρών, όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Αυτό το τελευταίο, ας αγωνιζόμαστε διαρκώς να το πετύχουμε.
Μοιράσου το άρθρο:
