Άρθρο του Παναγιώτη Κομνηνού
Θα ήταν καλό, αν είχε συμβεί και τον είχατε γνωρίσει από πριν….
Τώρα είναι αργά… ΄Αφησε την τελευταία του πνοή προχθές στο νοσοκομείο ΑΤΤΙΚΟΝ… Προσβλήθηκε από τον covid – 19… Βρέθηκε διασωληνωμένος στη ΜΕΘ του ίδιου νοσοκομείου. Αντιστάθηκε με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει…΄Όμως ο κορωνοϊός εκτός από ύπουλος είναι και σκληρός αντίπαλος. Δεν κάνει εύκολα πίσω, ακόμη και αν χρειαστεί να αναμετρηθεί και με τους δυνατούς ετούτης της ζωής.
Το Δημήτρη Σολωμό από το Ξηροκάμπι, τον καλό παιδικό μου φίλο, έπρεπε να τον είχατε γνωρίσει από πριν. Ηταν ωραίος στη μορφή και στην ψυχή. Το γέλιο δεν έλειπε ούτε στιγμή από τα χείλη του. Κοινωνικός. Ευγενικός. Ανθρώπινος στις σχέσεις και τις πράξεις του. Ψύχραιμος στα καλά και τα άσχημα της ζωής. Ενας απαράλλακτος αγωνιστής όλων των καιρών. Ιδεολόγος του μέτρου και της λογικής. Χωρίς υποκείμενα νοσήματα με ξέχειλη υγεία σώματος και ψυχής.
Ακόμη και από τότε που ήμασταν μικροί. Ηταν ο πρώτος σε όλα. Υπερείχε όλων μας με τις ευχέρειες που είχε να κερδίζει, ό,τι εμείς δεν μπορούσαμε. Ηταν ο ξεχωριστός. Ηταν ο αγαπητός. Ηταν πολλά μαζί, που για εμάς τους άλλους φάνταζαν απλησίαστα και ίσως περιττά.
Εύσημα τιμής και ζωής όσο λίγοι. Τίτλους όμως τύχης και ατυχίας. «Ορφανός πατρός» στα ενδεικτικά του Σχολείου. Δεν είχε νοιώσει πατρικό χάδι και αγκαλιά. Ο πατέρας του τοπικός αρχιαντάρτης του ΕΛΑΣ εκτελέστηκε, όταν τον συνέλαβαν σ΄ ένα μοιραίο εγχείρημά του, να βρεθεί για λίγο κοντά στο νεογέννητο γιό του. Οικονομολόγος στις σπουδές του αλλά επαγγελματίας βιβλιοπωλείου στο κέντρο του Πειραιά. Σύζυγος μιας καλλιεργημένης πνευματικά γυναίκας που στην πορεία νόσησε βαρειά. Εμεινε κοντά της. Δεν την εγκατέλειψε ούτε στιγμή. Της παραστάθηκε Ξόδεψε ό,τι είχε και δεν είχε.. Δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της προ τριετίας. Και ο γιός τους, ένα χαρισματικό αγόρι που υποσχόταν πολλά, θύμα ζωής ακραίου τρόπου φιλοσοφικής θεώρησης πραγμάτων.
Αν τον είχατε γνωρίσει από πριν… Εστω και αν απλά είχατε συναντηθεί με τον Δημήτρη σε μια μικρή στιγμή καθημερινής κοινωνικής ρουτίνας, θα μπορούσε ίσως να συμβεί, ο,τι συμβαίνει τώρα και με εμάς τους φίλους και τους δικούς του. Θα μπορούσε ίσως, να νοιώσετε εκείνο το αίσθημα της ανείπωτης ταραχής, που διαπερνάει τα όρια της δικαιολογημένης θλίψης. Της ταραχής εκείνης που αποσυντονίζει τις δυνάμεις ακόμη και της όποιας νοητικής εφεδρείας αντοχών.
Μα καλά, είναι δυνατόν να έχει συμβεί έτσι στα καλά καθούμενα; Να βρεθεί διασωληνωμένος, ενώ μέχρι και πριν λίγες ημέρες έστειβε την πέτρα, χωρίς να έχει κάποιο υποκείμενο νόσημα; Που όπως και οι περισσότεροι τηρούσε τα μέτρα προστασίας και κοινωνικής αποστασιοποίησης και που ίσως δεν θάπρεπε να ανησυχεί ιδιαίτερα από τις φροντιστηριακές στα μαθηματικά επαφές, που είχε με μαθητές και φοιτητές του;
Κι όμως, να που συνέβη. Από το πουθενά; ΄Όχι βέβαια. Την ύπαρξή του ο θανατηφόρος ιός την οφείλει στην μεταδοτικότητά του. Μεταδίδεται για να υπάρχει. Και υπάρχει γιατί μεταδίδεται. Απλά πράγματα κατά τους επιστήμονες όλου του κόσμου. Υπερβολικά όμως για «κάποιους άλλους». Αδιάφορα. Ισως και παραπλανητικά.
Στις δύσκολες καταστάσεις και περιστάσεις των λαών και των κοινωνιών αλλά ακόμη και σε εκείνες της κανονικότητας, πάντα υπάρχει αυτό το είδος των «κάποιων άλλων». Ανέμελοι, αντίθετοι, ανεύθυνοι, υστερόβουλοι, καλοθελητές και κακοθελητές, όλοι μαζί ένα τσούρμο. Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά έχει αποδειχτεί, ότι και οι λίγοι πολλές φορές γίνονται επικίνδυνοι για τους πολλούς. Πως; Η τέχνη είναι παλιά. Δεν πειθαρχούν στους νόμους που οι κοινωνίες θεσπίζουν, για μπορούν να υπάρχουν και να προστατεύονται από κάθε τι το αναπάντεχο. Και συνήθως επαίρονται κιόλας, ισχυριζόμενοι πως έτσι κάνουν αντίσταση. Αντίσταση λέει στους κακούς νόμους. Ιδεοληψία, που ο ΟΗΕ την έχει χαρακτηρίσει επικίνδυνη για τις κοινωνίες «κουλτούρα της απειθαρχίας στους νόμους» και έχει καλέσει τις κυβερνήσεις να βρίσκονται σε εγρήγορση.
Στη Χώρα μας το φαινόμενο της απειθαρχίας στους νόμους έχει πάρει ενδημικές διαστάσεις. Μάλιστα τώρα στον καιρό του κορωνοϊού η παραβατικότητα έχει υπερβεί κάθε όριο. Και ο covid -19 επιχαίρει με τις ανοησίες των ανθρώπων και καταφέρνει να επιβιώνει, έχοντας εξασφαλίσει τη μεταδοτικότητά του, που κατά πολύ οφείλεται ακριβώς στην προκλητική μη συμμόρφωση αυτών των «κάποιων άλλων», στα θεσπισθέντα από την πολιτεία μέτρα ασφαλείας προς αντιμετώπισή του.
Το πότε και με ποιο τρόπο ο κορωνοϊός στις διαδρομές αυτές της ανεμοζάλης συνάντησε το Δημήτρη και τον οδήγησε σε ένα άτυχο θάνατο, είναι άγνωστο. Θα μπορούσε όμως κάποιος βασίμως να υποστηρίξει, πως αν αυτοί «οι κάποιοι άλλοι» είχαν λίγο μυαλό και δεν «σνόμπαραν» τα μέτρα ασφαλείας, δηλαδή αν σέβονταν το νόμο, τότε ο Δημήτρης ίσως και να ζούσε τώρα. Και όχι μόνο αυτός αλλά και χιλιάδες άλλοι σαν κι αυτόν θα βρίσκονταν στη ζωή, ενώ και η Χώρα και οι υπόλοιποι πολίτες δεν θα είχαν τεθεί σε κατάσταση προσωπικής και οικονομικής πολιορκίας.
Το τίμημα είναι βαρύ. Η οργή είναι αβάστακτη. Και οι απορίες είναι βασανιστικές. Μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά είναι ερώτημα ενός απλού πολίτη με αφορμή την άδικη απώλεια ενός φίλου του καθώς και εκείνη την επάλληλη αμέτρητων άλλων αθώων. Μήπως οι ανά τη Χώρα Εισαγγελείς αργούν; Ως πότε οι παραβάτες του νόμου θα εμπαίζουν, έναν ολόκληρο λαό; Η πολιτεία μας μπορεί να είναι ανθρωποκεντρική και ως εκ τούτου και ανεκτική και μάλιστα όσο λίγες άλλες στον κόσμο. Και έτσι τη θέλουμε. Δεν θα πρέπει όμως κάποια στιγμή οι πάντες να καταλάβουν, πως η ανεκτικότητά της δεν είναι και αδυναμία της και ακόμη πως η ίδια δεν είναι «ξέφραγο αμπέλι»;
Σπάρτη, 25η Μαρτίου 2021
Παναγιώτης Ηλ. Κομνηνός
Κομνηνός: «Η κουλτούρα της απειθαρχίας στους νόμους και ο covid-19»
Μοιράσου το άρθρο:
26-03-2021
΄΄Στις δύσκολες καταστάσεις και περιστάσεις των λαών και των κοινωνιών αλλά ακόμη και σε εκείνες της κανονικότητας, πάντα υπάρχει αυτό το είδος των «κάποιων άλλων»΄΄
Σχετικά Άρθρα
Άρθρο του Παναγιώτη Κομνηνού
Θα ήταν καλό, αν είχε συμβεί και τον είχατε γνωρίσει από πριν….
Τώρα είναι αργά… ΄Αφησε την τελευταία του πνοή προχθές στο νοσοκομείο ΑΤΤΙΚΟΝ… Προσβλήθηκε από τον covid – 19… Βρέθηκε διασωληνωμένος στη ΜΕΘ του ίδιου νοσοκομείου. Αντιστάθηκε με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει…΄Όμως ο κορωνοϊός εκτός από ύπουλος είναι και σκληρός αντίπαλος. Δεν κάνει εύκολα πίσω, ακόμη και αν χρειαστεί να αναμετρηθεί και με τους δυνατούς ετούτης της ζωής.
Το Δημήτρη Σολωμό από το Ξηροκάμπι, τον καλό παιδικό μου φίλο, έπρεπε να τον είχατε γνωρίσει από πριν. Ηταν ωραίος στη μορφή και στην ψυχή. Το γέλιο δεν έλειπε ούτε στιγμή από τα χείλη του. Κοινωνικός. Ευγενικός. Ανθρώπινος στις σχέσεις και τις πράξεις του. Ψύχραιμος στα καλά και τα άσχημα της ζωής. Ενας απαράλλακτος αγωνιστής όλων των καιρών. Ιδεολόγος του μέτρου και της λογικής. Χωρίς υποκείμενα νοσήματα με ξέχειλη υγεία σώματος και ψυχής.
Ακόμη και από τότε που ήμασταν μικροί. Ηταν ο πρώτος σε όλα. Υπερείχε όλων μας με τις ευχέρειες που είχε να κερδίζει, ό,τι εμείς δεν μπορούσαμε. Ηταν ο ξεχωριστός. Ηταν ο αγαπητός. Ηταν πολλά μαζί, που για εμάς τους άλλους φάνταζαν απλησίαστα και ίσως περιττά.
Εύσημα τιμής και ζωής όσο λίγοι. Τίτλους όμως τύχης και ατυχίας. «Ορφανός πατρός» στα ενδεικτικά του Σχολείου. Δεν είχε νοιώσει πατρικό χάδι και αγκαλιά. Ο πατέρας του τοπικός αρχιαντάρτης του ΕΛΑΣ εκτελέστηκε, όταν τον συνέλαβαν σ΄ ένα μοιραίο εγχείρημά του, να βρεθεί για λίγο κοντά στο νεογέννητο γιό του. Οικονομολόγος στις σπουδές του αλλά επαγγελματίας βιβλιοπωλείου στο κέντρο του Πειραιά. Σύζυγος μιας καλλιεργημένης πνευματικά γυναίκας που στην πορεία νόσησε βαρειά. Εμεινε κοντά της. Δεν την εγκατέλειψε ούτε στιγμή. Της παραστάθηκε Ξόδεψε ό,τι είχε και δεν είχε.. Δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της προ τριετίας. Και ο γιός τους, ένα χαρισματικό αγόρι που υποσχόταν πολλά, θύμα ζωής ακραίου τρόπου φιλοσοφικής θεώρησης πραγμάτων.
Αν τον είχατε γνωρίσει από πριν… Εστω και αν απλά είχατε συναντηθεί με τον Δημήτρη σε μια μικρή στιγμή καθημερινής κοινωνικής ρουτίνας, θα μπορούσε ίσως να συμβεί, ο,τι συμβαίνει τώρα και με εμάς τους φίλους και τους δικούς του. Θα μπορούσε ίσως, να νοιώσετε εκείνο το αίσθημα της ανείπωτης ταραχής, που διαπερνάει τα όρια της δικαιολογημένης θλίψης. Της ταραχής εκείνης που αποσυντονίζει τις δυνάμεις ακόμη και της όποιας νοητικής εφεδρείας αντοχών.
Μα καλά, είναι δυνατόν να έχει συμβεί έτσι στα καλά καθούμενα; Να βρεθεί διασωληνωμένος, ενώ μέχρι και πριν λίγες ημέρες έστειβε την πέτρα, χωρίς να έχει κάποιο υποκείμενο νόσημα; Που όπως και οι περισσότεροι τηρούσε τα μέτρα προστασίας και κοινωνικής αποστασιοποίησης και που ίσως δεν θάπρεπε να ανησυχεί ιδιαίτερα από τις φροντιστηριακές στα μαθηματικά επαφές, που είχε με μαθητές και φοιτητές του;
Κι όμως, να που συνέβη. Από το πουθενά; ΄Όχι βέβαια. Την ύπαρξή του ο θανατηφόρος ιός την οφείλει στην μεταδοτικότητά του. Μεταδίδεται για να υπάρχει. Και υπάρχει γιατί μεταδίδεται. Απλά πράγματα κατά τους επιστήμονες όλου του κόσμου. Υπερβολικά όμως για «κάποιους άλλους». Αδιάφορα. Ισως και παραπλανητικά.
Στις δύσκολες καταστάσεις και περιστάσεις των λαών και των κοινωνιών αλλά ακόμη και σε εκείνες της κανονικότητας, πάντα υπάρχει αυτό το είδος των «κάποιων άλλων». Ανέμελοι, αντίθετοι, ανεύθυνοι, υστερόβουλοι, καλοθελητές και κακοθελητές, όλοι μαζί ένα τσούρμο. Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά έχει αποδειχτεί, ότι και οι λίγοι πολλές φορές γίνονται επικίνδυνοι για τους πολλούς. Πως; Η τέχνη είναι παλιά. Δεν πειθαρχούν στους νόμους που οι κοινωνίες θεσπίζουν, για μπορούν να υπάρχουν και να προστατεύονται από κάθε τι το αναπάντεχο. Και συνήθως επαίρονται κιόλας, ισχυριζόμενοι πως έτσι κάνουν αντίσταση. Αντίσταση λέει στους κακούς νόμους. Ιδεοληψία, που ο ΟΗΕ την έχει χαρακτηρίσει επικίνδυνη για τις κοινωνίες «κουλτούρα της απειθαρχίας στους νόμους» και έχει καλέσει τις κυβερνήσεις να βρίσκονται σε εγρήγορση.
Στη Χώρα μας το φαινόμενο της απειθαρχίας στους νόμους έχει πάρει ενδημικές διαστάσεις. Μάλιστα τώρα στον καιρό του κορωνοϊού η παραβατικότητα έχει υπερβεί κάθε όριο. Και ο covid -19 επιχαίρει με τις ανοησίες των ανθρώπων και καταφέρνει να επιβιώνει, έχοντας εξασφαλίσει τη μεταδοτικότητά του, που κατά πολύ οφείλεται ακριβώς στην προκλητική μη συμμόρφωση αυτών των «κάποιων άλλων», στα θεσπισθέντα από την πολιτεία μέτρα ασφαλείας προς αντιμετώπισή του.
Το πότε και με ποιο τρόπο ο κορωνοϊός στις διαδρομές αυτές της ανεμοζάλης συνάντησε το Δημήτρη και τον οδήγησε σε ένα άτυχο θάνατο, είναι άγνωστο. Θα μπορούσε όμως κάποιος βασίμως να υποστηρίξει, πως αν αυτοί «οι κάποιοι άλλοι» είχαν λίγο μυαλό και δεν «σνόμπαραν» τα μέτρα ασφαλείας, δηλαδή αν σέβονταν το νόμο, τότε ο Δημήτρης ίσως και να ζούσε τώρα. Και όχι μόνο αυτός αλλά και χιλιάδες άλλοι σαν κι αυτόν θα βρίσκονταν στη ζωή, ενώ και η Χώρα και οι υπόλοιποι πολίτες δεν θα είχαν τεθεί σε κατάσταση προσωπικής και οικονομικής πολιορκίας.
Το τίμημα είναι βαρύ. Η οργή είναι αβάστακτη. Και οι απορίες είναι βασανιστικές. Μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά είναι ερώτημα ενός απλού πολίτη με αφορμή την άδικη απώλεια ενός φίλου του καθώς και εκείνη την επάλληλη αμέτρητων άλλων αθώων. Μήπως οι ανά τη Χώρα Εισαγγελείς αργούν; Ως πότε οι παραβάτες του νόμου θα εμπαίζουν, έναν ολόκληρο λαό; Η πολιτεία μας μπορεί να είναι ανθρωποκεντρική και ως εκ τούτου και ανεκτική και μάλιστα όσο λίγες άλλες στον κόσμο. Και έτσι τη θέλουμε. Δεν θα πρέπει όμως κάποια στιγμή οι πάντες να καταλάβουν, πως η ανεκτικότητά της δεν είναι και αδυναμία της και ακόμη πως η ίδια δεν είναι «ξέφραγο αμπέλι»;
Σπάρτη, 25η Μαρτίου 2021
Παναγιώτης Ηλ. Κομνηνός
Θα ήταν καλό, αν είχε συμβεί και τον είχατε γνωρίσει από πριν….
Τώρα είναι αργά… ΄Αφησε την τελευταία του πνοή προχθές στο νοσοκομείο ΑΤΤΙΚΟΝ… Προσβλήθηκε από τον covid – 19… Βρέθηκε διασωληνωμένος στη ΜΕΘ του ίδιου νοσοκομείου. Αντιστάθηκε με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει…΄Όμως ο κορωνοϊός εκτός από ύπουλος είναι και σκληρός αντίπαλος. Δεν κάνει εύκολα πίσω, ακόμη και αν χρειαστεί να αναμετρηθεί και με τους δυνατούς ετούτης της ζωής.
Το Δημήτρη Σολωμό από το Ξηροκάμπι, τον καλό παιδικό μου φίλο, έπρεπε να τον είχατε γνωρίσει από πριν. Ηταν ωραίος στη μορφή και στην ψυχή. Το γέλιο δεν έλειπε ούτε στιγμή από τα χείλη του. Κοινωνικός. Ευγενικός. Ανθρώπινος στις σχέσεις και τις πράξεις του. Ψύχραιμος στα καλά και τα άσχημα της ζωής. Ενας απαράλλακτος αγωνιστής όλων των καιρών. Ιδεολόγος του μέτρου και της λογικής. Χωρίς υποκείμενα νοσήματα με ξέχειλη υγεία σώματος και ψυχής.
Ακόμη και από τότε που ήμασταν μικροί. Ηταν ο πρώτος σε όλα. Υπερείχε όλων μας με τις ευχέρειες που είχε να κερδίζει, ό,τι εμείς δεν μπορούσαμε. Ηταν ο ξεχωριστός. Ηταν ο αγαπητός. Ηταν πολλά μαζί, που για εμάς τους άλλους φάνταζαν απλησίαστα και ίσως περιττά.
Εύσημα τιμής και ζωής όσο λίγοι. Τίτλους όμως τύχης και ατυχίας. «Ορφανός πατρός» στα ενδεικτικά του Σχολείου. Δεν είχε νοιώσει πατρικό χάδι και αγκαλιά. Ο πατέρας του τοπικός αρχιαντάρτης του ΕΛΑΣ εκτελέστηκε, όταν τον συνέλαβαν σ΄ ένα μοιραίο εγχείρημά του, να βρεθεί για λίγο κοντά στο νεογέννητο γιό του. Οικονομολόγος στις σπουδές του αλλά επαγγελματίας βιβλιοπωλείου στο κέντρο του Πειραιά. Σύζυγος μιας καλλιεργημένης πνευματικά γυναίκας που στην πορεία νόσησε βαρειά. Εμεινε κοντά της. Δεν την εγκατέλειψε ούτε στιγμή. Της παραστάθηκε Ξόδεψε ό,τι είχε και δεν είχε.. Δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της προ τριετίας. Και ο γιός τους, ένα χαρισματικό αγόρι που υποσχόταν πολλά, θύμα ζωής ακραίου τρόπου φιλοσοφικής θεώρησης πραγμάτων.
Αν τον είχατε γνωρίσει από πριν… Εστω και αν απλά είχατε συναντηθεί με τον Δημήτρη σε μια μικρή στιγμή καθημερινής κοινωνικής ρουτίνας, θα μπορούσε ίσως να συμβεί, ο,τι συμβαίνει τώρα και με εμάς τους φίλους και τους δικούς του. Θα μπορούσε ίσως, να νοιώσετε εκείνο το αίσθημα της ανείπωτης ταραχής, που διαπερνάει τα όρια της δικαιολογημένης θλίψης. Της ταραχής εκείνης που αποσυντονίζει τις δυνάμεις ακόμη και της όποιας νοητικής εφεδρείας αντοχών.
Μα καλά, είναι δυνατόν να έχει συμβεί έτσι στα καλά καθούμενα; Να βρεθεί διασωληνωμένος, ενώ μέχρι και πριν λίγες ημέρες έστειβε την πέτρα, χωρίς να έχει κάποιο υποκείμενο νόσημα; Που όπως και οι περισσότεροι τηρούσε τα μέτρα προστασίας και κοινωνικής αποστασιοποίησης και που ίσως δεν θάπρεπε να ανησυχεί ιδιαίτερα από τις φροντιστηριακές στα μαθηματικά επαφές, που είχε με μαθητές και φοιτητές του;
Κι όμως, να που συνέβη. Από το πουθενά; ΄Όχι βέβαια. Την ύπαρξή του ο θανατηφόρος ιός την οφείλει στην μεταδοτικότητά του. Μεταδίδεται για να υπάρχει. Και υπάρχει γιατί μεταδίδεται. Απλά πράγματα κατά τους επιστήμονες όλου του κόσμου. Υπερβολικά όμως για «κάποιους άλλους». Αδιάφορα. Ισως και παραπλανητικά.
Στις δύσκολες καταστάσεις και περιστάσεις των λαών και των κοινωνιών αλλά ακόμη και σε εκείνες της κανονικότητας, πάντα υπάρχει αυτό το είδος των «κάποιων άλλων». Ανέμελοι, αντίθετοι, ανεύθυνοι, υστερόβουλοι, καλοθελητές και κακοθελητές, όλοι μαζί ένα τσούρμο. Μπορεί να είναι λίγοι, αλλά έχει αποδειχτεί, ότι και οι λίγοι πολλές φορές γίνονται επικίνδυνοι για τους πολλούς. Πως; Η τέχνη είναι παλιά. Δεν πειθαρχούν στους νόμους που οι κοινωνίες θεσπίζουν, για μπορούν να υπάρχουν και να προστατεύονται από κάθε τι το αναπάντεχο. Και συνήθως επαίρονται κιόλας, ισχυριζόμενοι πως έτσι κάνουν αντίσταση. Αντίσταση λέει στους κακούς νόμους. Ιδεοληψία, που ο ΟΗΕ την έχει χαρακτηρίσει επικίνδυνη για τις κοινωνίες «κουλτούρα της απειθαρχίας στους νόμους» και έχει καλέσει τις κυβερνήσεις να βρίσκονται σε εγρήγορση.
Στη Χώρα μας το φαινόμενο της απειθαρχίας στους νόμους έχει πάρει ενδημικές διαστάσεις. Μάλιστα τώρα στον καιρό του κορωνοϊού η παραβατικότητα έχει υπερβεί κάθε όριο. Και ο covid -19 επιχαίρει με τις ανοησίες των ανθρώπων και καταφέρνει να επιβιώνει, έχοντας εξασφαλίσει τη μεταδοτικότητά του, που κατά πολύ οφείλεται ακριβώς στην προκλητική μη συμμόρφωση αυτών των «κάποιων άλλων», στα θεσπισθέντα από την πολιτεία μέτρα ασφαλείας προς αντιμετώπισή του.
Το πότε και με ποιο τρόπο ο κορωνοϊός στις διαδρομές αυτές της ανεμοζάλης συνάντησε το Δημήτρη και τον οδήγησε σε ένα άτυχο θάνατο, είναι άγνωστο. Θα μπορούσε όμως κάποιος βασίμως να υποστηρίξει, πως αν αυτοί «οι κάποιοι άλλοι» είχαν λίγο μυαλό και δεν «σνόμπαραν» τα μέτρα ασφαλείας, δηλαδή αν σέβονταν το νόμο, τότε ο Δημήτρης ίσως και να ζούσε τώρα. Και όχι μόνο αυτός αλλά και χιλιάδες άλλοι σαν κι αυτόν θα βρίσκονταν στη ζωή, ενώ και η Χώρα και οι υπόλοιποι πολίτες δεν θα είχαν τεθεί σε κατάσταση προσωπικής και οικονομικής πολιορκίας.
Το τίμημα είναι βαρύ. Η οργή είναι αβάστακτη. Και οι απορίες είναι βασανιστικές. Μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά είναι ερώτημα ενός απλού πολίτη με αφορμή την άδικη απώλεια ενός φίλου του καθώς και εκείνη την επάλληλη αμέτρητων άλλων αθώων. Μήπως οι ανά τη Χώρα Εισαγγελείς αργούν; Ως πότε οι παραβάτες του νόμου θα εμπαίζουν, έναν ολόκληρο λαό; Η πολιτεία μας μπορεί να είναι ανθρωποκεντρική και ως εκ τούτου και ανεκτική και μάλιστα όσο λίγες άλλες στον κόσμο. Και έτσι τη θέλουμε. Δεν θα πρέπει όμως κάποια στιγμή οι πάντες να καταλάβουν, πως η ανεκτικότητά της δεν είναι και αδυναμία της και ακόμη πως η ίδια δεν είναι «ξέφραγο αμπέλι»;
Σπάρτη, 25η Μαρτίου 2021
Παναγιώτης Ηλ. Κομνηνός
