«Γκράφιτι» στη Σπάρτη: Βανδαλισμός ή τέχνη;
Μοιράσου το άρθρο:
20-05-2022
Εικόνες που κατέγραψε ο φακός της Apela.gr από τα γκράφιτι στην πόλη, θέτοντας το ερώτημα του τι είναι τελικά αποδεκτό και ποια είναι τα όρια που θέτουμε ως κοινωνία
Τα «γκράφιτι» στη Σπάρτη τα συναντάμε παντού. Στους δρόμους, σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, αλλά και σε κτίρια, που στέγαζαν παλιότερα μαγαζιά και τα οποία πλέον είναι κλειστά. Έχουν πολλές μορφές. Άλλες είναι ζωγραφιές, όπως στο 2ο Γυμνάσιο και Λύκειο, ή η μορφή του Γιάννη Ρίτσου στο 3ο Γυμνάσιο. Άλλες όμως, είναι μουντζούρες, στις οποίες υπάρχουν υβριστικές εκφράσεις και σύμβολα.
Τα γκράφιτι είναι επιγραφές, όπως συνθήματα ή ζωγραφιές σε επιφάνειες, κυρίως σε τοίχους. Διχάζουν όμως, την κοινωνία στο αν πρόκειται τελικά για μορφή τέχνης ή για βανδαλισμό. Παίρνουν τη μορφή συνθημάτων στους τοίχους, δηλώνουν την αντίδραση του δημιουργού τους προς κάτι, την οπαδική και πολιτική του προτίμηση, μια ζωγραφιά ή ένα όνομα και ένα παρατσούκλι. Το σίγουρο είναι πως ο νόμος και μια μερίδα της κοινωνίας τα καταδικάζει ως βανδαλισμό, μία άλλη τα θεωρεί ως τέχνη με προϋποθέσεις στο σημείο που θα δημιουργηθούν και το περιεχόμενό τους, ενώ υπάρχει και η άποψη, η οποία υποστηρίζει την ελεύθερη χρήση τους.
Αποτελούν κοινωνικό φαινόμενο και μέσο έκφρασης, κυρίως της νέας γενιάς και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, στις οποίες οι δημιουργοί τους έχουν λάβει επίσημη άδεια για να τα φτιάξουν σε δημόσιους χώρους, με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ειδικότερα σε μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα, υπάρχουν αρκετά γκράφιτι σε χώρους εγκαταλελειμμένους και φθαρμένους που τους δίνουν ζωντάνια και χρώμα. Εντούτοις, σε στάσεις, τοίχους, πινακίδες σήμανσης και σε διάφορα άλλα αστικά σημεία προκαλούν προβλήματα και ξοδεύονται αρκετά χρήματα για την αποκατάστασή τους. Πέρα του αισθητικά απαράδεκτου και του αμφιλεγόμενου ή και άσεμνου μηνύματος που μπορεί να περιέχουν.
Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση. Η ολική απαγόρευση και η αντιμετώπισή τους ως έγκλημα δεν έχουν σταθεί εμπόδιο στον πολλαπλασιασμό τους. Συνεπώς, είναι ζήτημα που εκτός από το νομοθέτη, έχει να κάνει με την παιδεία των δημιουργών τους και της διαμόρφωσης της ιδέας πως οι δράσεις μας πρέπει να συμβαδίζουν με το σεβασμό και την κατανόηση κοινωνικών αξιών.
Από πλευράς πολιτείας η παροχή χώρων, οι οποίοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν προς το σκοπό αυτό, θα μπορούσε να αποτελέσει μία λύση. Αφενός παρέχει μια νόμιμη διέξοδο σε αυτή τη μορφή έκφρασης, αφετέρου θα «γλίτωναν» πολλοί χώροι από διαφόρων ειδών συνθήματα και κακοτεχνίες, οι οποίες μετά θα πρέπει να αποκατασταθούν με δημόσια δαπάνη στις πλείστες των περιπτώσεων…
Δείτε τις παρακάτω χαρακτηριστικές φωτογραφίες:
Τα γκράφιτι είναι επιγραφές, όπως συνθήματα ή ζωγραφιές σε επιφάνειες, κυρίως σε τοίχους. Διχάζουν όμως, την κοινωνία στο αν πρόκειται τελικά για μορφή τέχνης ή για βανδαλισμό. Παίρνουν τη μορφή συνθημάτων στους τοίχους, δηλώνουν την αντίδραση του δημιουργού τους προς κάτι, την οπαδική και πολιτική του προτίμηση, μια ζωγραφιά ή ένα όνομα και ένα παρατσούκλι. Το σίγουρο είναι πως ο νόμος και μια μερίδα της κοινωνίας τα καταδικάζει ως βανδαλισμό, μία άλλη τα θεωρεί ως τέχνη με προϋποθέσεις στο σημείο που θα δημιουργηθούν και το περιεχόμενό τους, ενώ υπάρχει και η άποψη, η οποία υποστηρίζει την ελεύθερη χρήση τους.
Αποτελούν κοινωνικό φαινόμενο και μέσο έκφρασης, κυρίως της νέας γενιάς και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, στις οποίες οι δημιουργοί τους έχουν λάβει επίσημη άδεια για να τα φτιάξουν σε δημόσιους χώρους, με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ειδικότερα σε μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα, υπάρχουν αρκετά γκράφιτι σε χώρους εγκαταλελειμμένους και φθαρμένους που τους δίνουν ζωντάνια και χρώμα. Εντούτοις, σε στάσεις, τοίχους, πινακίδες σήμανσης και σε διάφορα άλλα αστικά σημεία προκαλούν προβλήματα και ξοδεύονται αρκετά χρήματα για την αποκατάστασή τους. Πέρα του αισθητικά απαράδεκτου και του αμφιλεγόμενου ή και άσεμνου μηνύματος που μπορεί να περιέχουν.
Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση. Η ολική απαγόρευση και η αντιμετώπισή τους ως έγκλημα δεν έχουν σταθεί εμπόδιο στον πολλαπλασιασμό τους. Συνεπώς, είναι ζήτημα που εκτός από το νομοθέτη, έχει να κάνει με την παιδεία των δημιουργών τους και της διαμόρφωσης της ιδέας πως οι δράσεις μας πρέπει να συμβαδίζουν με το σεβασμό και την κατανόηση κοινωνικών αξιών.
Από πλευράς πολιτείας η παροχή χώρων, οι οποίοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν προς το σκοπό αυτό, θα μπορούσε να αποτελέσει μία λύση. Αφενός παρέχει μια νόμιμη διέξοδο σε αυτή τη μορφή έκφρασης, αφετέρου θα «γλίτωναν» πολλοί χώροι από διαφόρων ειδών συνθήματα και κακοτεχνίες, οι οποίες μετά θα πρέπει να αποκατασταθούν με δημόσια δαπάνη στις πλείστες των περιπτώσεων…
Δείτε τις παρακάτω χαρακτηριστικές φωτογραφίες:
Τα «γκράφιτι» στη Σπάρτη τα συναντάμε παντού. Στους δρόμους, σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους, αλλά και σε κτίρια, που στέγαζαν παλιότερα μαγαζιά και τα οποία πλέον είναι κλειστά. Έχουν πολλές μορφές. Άλλες είναι ζωγραφιές, όπως στο 2ο Γυμνάσιο και Λύκειο, ή η μορφή του Γιάννη Ρίτσου στο 3ο Γυμνάσιο. Άλλες όμως, είναι μουντζούρες, στις οποίες υπάρχουν υβριστικές εκφράσεις και σύμβολα.
Τα γκράφιτι είναι επιγραφές, όπως συνθήματα ή ζωγραφιές σε επιφάνειες, κυρίως σε τοίχους. Διχάζουν όμως, την κοινωνία στο αν πρόκειται τελικά για μορφή τέχνης ή για βανδαλισμό. Παίρνουν τη μορφή συνθημάτων στους τοίχους, δηλώνουν την αντίδραση του δημιουργού τους προς κάτι, την οπαδική και πολιτική του προτίμηση, μια ζωγραφιά ή ένα όνομα και ένα παρατσούκλι. Το σίγουρο είναι πως ο νόμος και μια μερίδα της κοινωνίας τα καταδικάζει ως βανδαλισμό, μία άλλη τα θεωρεί ως τέχνη με προϋποθέσεις στο σημείο που θα δημιουργηθούν και το περιεχόμενό τους, ενώ υπάρχει και η άποψη, η οποία υποστηρίζει την ελεύθερη χρήση τους.
Αποτελούν κοινωνικό φαινόμενο και μέσο έκφρασης, κυρίως της νέας γενιάς και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, στις οποίες οι δημιουργοί τους έχουν λάβει επίσημη άδεια για να τα φτιάξουν σε δημόσιους χώρους, με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ειδικότερα σε μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα, υπάρχουν αρκετά γκράφιτι σε χώρους εγκαταλελειμμένους και φθαρμένους που τους δίνουν ζωντάνια και χρώμα. Εντούτοις, σε στάσεις, τοίχους, πινακίδες σήμανσης και σε διάφορα άλλα αστικά σημεία προκαλούν προβλήματα και ξοδεύονται αρκετά χρήματα για την αποκατάστασή τους. Πέρα του αισθητικά απαράδεκτου και του αμφιλεγόμενου ή και άσεμνου μηνύματος που μπορεί να περιέχουν.
Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση. Η ολική απαγόρευση και η αντιμετώπισή τους ως έγκλημα δεν έχουν σταθεί εμπόδιο στον πολλαπλασιασμό τους. Συνεπώς, είναι ζήτημα που εκτός από το νομοθέτη, έχει να κάνει με την παιδεία των δημιουργών τους και της διαμόρφωσης της ιδέας πως οι δράσεις μας πρέπει να συμβαδίζουν με το σεβασμό και την κατανόηση κοινωνικών αξιών.
Από πλευράς πολιτείας η παροχή χώρων, οι οποίοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν προς το σκοπό αυτό, θα μπορούσε να αποτελέσει μία λύση. Αφενός παρέχει μια νόμιμη διέξοδο σε αυτή τη μορφή έκφρασης, αφετέρου θα «γλίτωναν» πολλοί χώροι από διαφόρων ειδών συνθήματα και κακοτεχνίες, οι οποίες μετά θα πρέπει να αποκατασταθούν με δημόσια δαπάνη στις πλείστες των περιπτώσεων…
Δείτε τις παρακάτω χαρακτηριστικές φωτογραφίες:
Τα γκράφιτι είναι επιγραφές, όπως συνθήματα ή ζωγραφιές σε επιφάνειες, κυρίως σε τοίχους. Διχάζουν όμως, την κοινωνία στο αν πρόκειται τελικά για μορφή τέχνης ή για βανδαλισμό. Παίρνουν τη μορφή συνθημάτων στους τοίχους, δηλώνουν την αντίδραση του δημιουργού τους προς κάτι, την οπαδική και πολιτική του προτίμηση, μια ζωγραφιά ή ένα όνομα και ένα παρατσούκλι. Το σίγουρο είναι πως ο νόμος και μια μερίδα της κοινωνίας τα καταδικάζει ως βανδαλισμό, μία άλλη τα θεωρεί ως τέχνη με προϋποθέσεις στο σημείο που θα δημιουργηθούν και το περιεχόμενό τους, ενώ υπάρχει και η άποψη, η οποία υποστηρίζει την ελεύθερη χρήση τους.
Αποτελούν κοινωνικό φαινόμενο και μέσο έκφρασης, κυρίως της νέας γενιάς και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, στις οποίες οι δημιουργοί τους έχουν λάβει επίσημη άδεια για να τα φτιάξουν σε δημόσιους χώρους, με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ειδικότερα σε μεγάλες πόλεις, όπως η Αθήνα, υπάρχουν αρκετά γκράφιτι σε χώρους εγκαταλελειμμένους και φθαρμένους που τους δίνουν ζωντάνια και χρώμα. Εντούτοις, σε στάσεις, τοίχους, πινακίδες σήμανσης και σε διάφορα άλλα αστικά σημεία προκαλούν προβλήματα και ξοδεύονται αρκετά χρήματα για την αποκατάστασή τους. Πέρα του αισθητικά απαράδεκτου και του αμφιλεγόμενου ή και άσεμνου μηνύματος που μπορεί να περιέχουν.
Η αλήθεια μάλλον βρίσκεται κάπου στη μέση. Η ολική απαγόρευση και η αντιμετώπισή τους ως έγκλημα δεν έχουν σταθεί εμπόδιο στον πολλαπλασιασμό τους. Συνεπώς, είναι ζήτημα που εκτός από το νομοθέτη, έχει να κάνει με την παιδεία των δημιουργών τους και της διαμόρφωσης της ιδέας πως οι δράσεις μας πρέπει να συμβαδίζουν με το σεβασμό και την κατανόηση κοινωνικών αξιών.
Από πλευράς πολιτείας η παροχή χώρων, οι οποίοι θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν προς το σκοπό αυτό, θα μπορούσε να αποτελέσει μία λύση. Αφενός παρέχει μια νόμιμη διέξοδο σε αυτή τη μορφή έκφρασης, αφετέρου θα «γλίτωναν» πολλοί χώροι από διαφόρων ειδών συνθήματα και κακοτεχνίες, οι οποίες μετά θα πρέπει να αποκατασταθούν με δημόσια δαπάνη στις πλείστες των περιπτώσεων…
Δείτε τις παρακάτω χαρακτηριστικές φωτογραφίες: