Ασκούμαι στο πόνο,
να βγάλω φτερά,
για να ανέβω Νικηφόρα!
Πάνω από τις αιτίες του.
Άσκηση είναι η συχνά επαναλαμβανόμενη ενέργεια (δραστηριότητα) προκειμένου να αποκτήσουμε δεξιότητα ή συνήθεια σ΄αυτή.
Λέγοντας δεξιότητα εννοούμε σωματική ή πνευματική ικανότητα εκτέλεσης μιας πράξης με ευκολία και ταχύτητα και συνήθεια εννοούμε την ενέργεια χωρίς σκέψη, την ενστικτώδικη.
Ο άνθρωπος ερχόμενος στον κόσμο, φέρνει μέσα του πολλές προδιαθέσεις σε ορισμένες ενέργειες από κληρονομικότητα, καμία όμως δεξιότητα. Γεννιέται το πιο αδέξιο από όλα τα ζώα. Το πουλί σκαλίζει την γη και ξέρει να κτίζει την φωλιά του, η αράχνη υφαίνει τον ιστό της, η μέλισσα φτιάχνει την κηρήθρα της χωρίς οδηγίες, ενώ ο άνθρωπος σταδιακά και λίγο-λίγο με διδασκαλία και πολλή άσκηση καταφέρνει να βαδίζει, να μιλάει, να σκαλίζει να πλέκει κτλ.
Σε όλες αυτές τις λειτουργίες παίρνουν μέρος μόνο μερικά μέρη του σώματος του ανθρώπου, ενώ συμμετέχει και ψυχολογικά. Η εκτέλεση γίνεται στην αρχή αργά και με μεγάλη δυσκολία. Όσο συχνότερα όμως επαναλαμβάνει την ενέργεια, όσο περισσότερο ασκείται σ΄αυτήν, τόσο γρηγορότερα και ευκολότερα την εκτελεί, σχεδόν μηχανικά, οπότε καταλήγει να γίνει δεξιότητα. Από αυτό το σημείο ξεκινάει η ιδιαίτερη επίδοση του αθλητού στους αγώνες.
Με άσκηση επίσης αποκτά πνευματικές δεξιότητες. Μαθαίνει να μαθαίνει με επανάληψη. Δικαίως η επανάληψη ορίζεται ως μητέρα της μάθησης. Μαθαίνει να διαβάζει, να γράφει, να μιλάει με ασκήσεις επανάληψης. Ξανά και ξανά. Με άσκηση μαθαίνει την επικοινωνία όπως και την ομαδικότητα. Πνευματικές ασκήσεις θεωρούνται επίσης τα αινίγματα και τα σταυρόλεξα. Η επιστήμη των μαθηματικών και γενικά οι θετικές επιστήμες με ασκήσεις προσφέρουν στην εμπέδωση της γνώσης που έχει αποκτηθεί. Εδώ μεταβάλλεται το Γνωρίζω στο Μπορώ, η γνώση γίνεται δυνατότητα. Μπορώ να λύνω προβλήματα! Η μέγιστη προσφορά της επιστήμης.
Στον χώρο της ηθικής βούλησης, τα θέλω μας και οι πράξεις μας δηλαδή, η άσκηση έχει πρωτεύοντα ρόλο. Όποιος ακολουθώντας τα ηθικά παραγγέλματα σε κάθε περίπτωση που εμφανίζονται, συχνά λέει την αλήθεια ή αποφεύγει το άδικο, αυτός ασκείται και δια της άσκησης αυτής, αποκτά δεξιότητα στο να λέει την αλήθεια ή στο να πράττει με δικαιοσύνη, αποκτά δηλαδή ηθικό ρυθμό, ηθική συνήθεια. Εάν όμως με την άσκηση επιδιώκεται ο μηδενισμός της προσωπικότητας ή καλλιεργείται ο εγωϊσμός και η υπεροψία, όπως και αυτής ακόμα της καταστροφής του σώματος, τότε μειώνεται η ηθική αξία της.
Όταν με την συχνή επανάληψη, κάποιων ασκήσεων αποκτήσει ικανότητα ή συνήθεια που έχει διάρκεια, τότε λέμε πως απέκτησε έξι. Φτάνει πλέον στο ανώτερο βαθμό της συνήθειας η οποία θεωρείται ως δεύτερη φύση, διότι η συνήθεια αυτή πλησιάζει οριακά προς τα ένστικτα. Η διαφορά που υπάρχει είναι ότι τα ένστικτα μεταδίδονται κληρονομικά, ενώ η έξι με την αγωγή και την μίμηση. Η έξι επιδρά στον οργανικό και στον ψυχικό βίο των ανθρώπων. Βεβαίως υπάρχουν και βλαβερές έξεις , όπως το κάπνισμα το αλκοόλ κ.τ.λ.
Στρατιωτικής μορφής πρακτική ,εκπαίδευση είναι οι ασκήσεις στο στρατό, με όπλα ή χωρίς όπλα, στο έδαφος η επί χάρτου.
Στο χώρο των θρησκειών η άσκηση ως λέξη και ως πράξη αποκτά ξεχωριστή σημασία. Ασκούμαστε για να καταπνίξουμε τις φυσικές επιθυμίες, όντας μακριά από τον κόσμο, απομονωμένοι και γενικά να ταλαιπωρηθούμε με σκοπό να πετύχουμε υψηλότερα αγαθά θρησκευτικής ή ηθικής φύσης.
Με τις σωματικές ασκήσεις ,όπως η αποφυγή από διάφορες σωματικές απολαύσεις, αποφυγή από την τροφή ή αυτοταλαιπωρία και με πνευματικές ασκήσεις που περιλαμβάνουν την αποφυγή στην ομιλία ,απόλυτη σιωπή (εμπειρικά συμφωνώ), τη περισυλλογή της σκέψης, επιδιώκεται η χαλιναγώγηση των επιθυμιών φτάνοντας μέχρις ακόμα και την καταστροφή του σώματος και η πειθαρχία της βούλησης στο πνεύμα.
Ο Πυθαγόρας στην αρχαία Ελλάδα, ζούσε ασκητικό βίο φιλοσοφικοθρησκευτικής προέλευσης, που περιλάμβανε την απλότητα, λίγα λόγια ή καθόλου, αποχή από φαγητά ζωικής προέλευσης.
Στην εποχή των αρχαίων Ρωμαίων ο ασκητισμός δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος.
Στο χριστιανισμό με τον ασκητισμό καταπολεμούνται όλες οι επιθυμίες των αισθήσεων.
Στο Μωαμεθανισμό η ασκητική δεν αποτελεί γνώρισμα ούτε του Ισλάμ ούτε του ιδρυτού αυτού.
Η Ινδία είναι η κλασσική χώρα της άσκησης. Πουθενά αλλού στο κόσμο δεν αναπτύχθηκε τόσο πολύ και συστηματικά ο ασκητισμός (βραχμανισμός, βουδισμός, χινδουΪσμός και όλα τα επαιτικά μοναχικά τάγματα) .Με τον ασκητισμό σπουδάζουνε την τέχνη του πόνου και της οδύνης (στο πόνο φωλιάζει η δύναμη) οι περίφημοι «φακίρηδες».
Η άσκηση στην εγκράτεια είναι το πιο δυνατό μεθύσι. Διατηρώ την διαύγειά μου με αυτή.
Κλείνω το θέμα μου, θαρρώ με την ουσία των πάντων που είναι τούτο: Οφείλουμε στη ζωή μας (ως όφελος κατά την διάρκειά της και ως χρέος κατά το τέλος της) την άσκηση αποδοχής της ιδέας του θανάτου. Μοναδικός δρόμος προσωπικής εσωτερικής ηρεμίας.
Σας χαιρετώ. Εις το επανιδείν.
ΑΣΚΗΣΗ: Αγγίζει και τα όρια της φύσης
Μοιράσου το άρθρο:
06-09-2023
Γράφει η Ελένη Παπατσώρη
Ασκούμαι στο πόνο,
να βγάλω φτερά,
για να ανέβω Νικηφόρα!
Πάνω από τις αιτίες του.
Άσκηση είναι η συχνά επαναλαμβανόμενη ενέργεια (δραστηριότητα) προκειμένου να αποκτήσουμε δεξιότητα ή συνήθεια σ΄αυτή.
Λέγοντας δεξιότητα εννοούμε σωματική ή πνευματική ικανότητα εκτέλεσης μιας πράξης με ευκολία και ταχύτητα και συνήθεια εννοούμε την ενέργεια χωρίς σκέψη, την ενστικτώδικη.
Ο άνθρωπος ερχόμενος στον κόσμο, φέρνει μέσα του πολλές προδιαθέσεις σε ορισμένες ενέργειες από κληρονομικότητα, καμία όμως δεξιότητα. Γεννιέται το πιο αδέξιο από όλα τα ζώα. Το πουλί σκαλίζει την γη και ξέρει να κτίζει την φωλιά του, η αράχνη υφαίνει τον ιστό της, η μέλισσα φτιάχνει την κηρήθρα της χωρίς οδηγίες, ενώ ο άνθρωπος σταδιακά και λίγο-λίγο με διδασκαλία και πολλή άσκηση καταφέρνει να βαδίζει, να μιλάει, να σκαλίζει να πλέκει κτλ.
Σε όλες αυτές τις λειτουργίες παίρνουν μέρος μόνο μερικά μέρη του σώματος του ανθρώπου, ενώ συμμετέχει και ψυχολογικά. Η εκτέλεση γίνεται στην αρχή αργά και με μεγάλη δυσκολία. Όσο συχνότερα όμως επαναλαμβάνει την ενέργεια, όσο περισσότερο ασκείται σ΄αυτήν, τόσο γρηγορότερα και ευκολότερα την εκτελεί, σχεδόν μηχανικά, οπότε καταλήγει να γίνει δεξιότητα. Από αυτό το σημείο ξεκινάει η ιδιαίτερη επίδοση του αθλητού στους αγώνες.
Με άσκηση επίσης αποκτά πνευματικές δεξιότητες. Μαθαίνει να μαθαίνει με επανάληψη. Δικαίως η επανάληψη ορίζεται ως μητέρα της μάθησης. Μαθαίνει να διαβάζει, να γράφει, να μιλάει με ασκήσεις επανάληψης. Ξανά και ξανά. Με άσκηση μαθαίνει την επικοινωνία όπως και την ομαδικότητα. Πνευματικές ασκήσεις θεωρούνται επίσης τα αινίγματα και τα σταυρόλεξα. Η επιστήμη των μαθηματικών και γενικά οι θετικές επιστήμες με ασκήσεις προσφέρουν στην εμπέδωση της γνώσης που έχει αποκτηθεί. Εδώ μεταβάλλεται το Γνωρίζω στο Μπορώ, η γνώση γίνεται δυνατότητα. Μπορώ να λύνω προβλήματα! Η μέγιστη προσφορά της επιστήμης.
Στον χώρο της ηθικής βούλησης, τα θέλω μας και οι πράξεις μας δηλαδή, η άσκηση έχει πρωτεύοντα ρόλο. Όποιος ακολουθώντας τα ηθικά παραγγέλματα σε κάθε περίπτωση που εμφανίζονται, συχνά λέει την αλήθεια ή αποφεύγει το άδικο, αυτός ασκείται και δια της άσκησης αυτής, αποκτά δεξιότητα στο να λέει την αλήθεια ή στο να πράττει με δικαιοσύνη, αποκτά δηλαδή ηθικό ρυθμό, ηθική συνήθεια. Εάν όμως με την άσκηση επιδιώκεται ο μηδενισμός της προσωπικότητας ή καλλιεργείται ο εγωϊσμός και η υπεροψία, όπως και αυτής ακόμα της καταστροφής του σώματος, τότε μειώνεται η ηθική αξία της.
Όταν με την συχνή επανάληψη, κάποιων ασκήσεων αποκτήσει ικανότητα ή συνήθεια που έχει διάρκεια, τότε λέμε πως απέκτησε έξι. Φτάνει πλέον στο ανώτερο βαθμό της συνήθειας η οποία θεωρείται ως δεύτερη φύση, διότι η συνήθεια αυτή πλησιάζει οριακά προς τα ένστικτα. Η διαφορά που υπάρχει είναι ότι τα ένστικτα μεταδίδονται κληρονομικά, ενώ η έξι με την αγωγή και την μίμηση. Η έξι επιδρά στον οργανικό και στον ψυχικό βίο των ανθρώπων. Βεβαίως υπάρχουν και βλαβερές έξεις , όπως το κάπνισμα το αλκοόλ κ.τ.λ.
Στρατιωτικής μορφής πρακτική ,εκπαίδευση είναι οι ασκήσεις στο στρατό, με όπλα ή χωρίς όπλα, στο έδαφος η επί χάρτου.
Στο χώρο των θρησκειών η άσκηση ως λέξη και ως πράξη αποκτά ξεχωριστή σημασία. Ασκούμαστε για να καταπνίξουμε τις φυσικές επιθυμίες, όντας μακριά από τον κόσμο, απομονωμένοι και γενικά να ταλαιπωρηθούμε με σκοπό να πετύχουμε υψηλότερα αγαθά θρησκευτικής ή ηθικής φύσης.
Με τις σωματικές ασκήσεις ,όπως η αποφυγή από διάφορες σωματικές απολαύσεις, αποφυγή από την τροφή ή αυτοταλαιπωρία και με πνευματικές ασκήσεις που περιλαμβάνουν την αποφυγή στην ομιλία ,απόλυτη σιωπή (εμπειρικά συμφωνώ), τη περισυλλογή της σκέψης, επιδιώκεται η χαλιναγώγηση των επιθυμιών φτάνοντας μέχρις ακόμα και την καταστροφή του σώματος και η πειθαρχία της βούλησης στο πνεύμα.
Ο Πυθαγόρας στην αρχαία Ελλάδα, ζούσε ασκητικό βίο φιλοσοφικοθρησκευτικής προέλευσης, που περιλάμβανε την απλότητα, λίγα λόγια ή καθόλου, αποχή από φαγητά ζωικής προέλευσης.
Στην εποχή των αρχαίων Ρωμαίων ο ασκητισμός δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος.
Στο χριστιανισμό με τον ασκητισμό καταπολεμούνται όλες οι επιθυμίες των αισθήσεων.
Στο Μωαμεθανισμό η ασκητική δεν αποτελεί γνώρισμα ούτε του Ισλάμ ούτε του ιδρυτού αυτού.
Η Ινδία είναι η κλασσική χώρα της άσκησης. Πουθενά αλλού στο κόσμο δεν αναπτύχθηκε τόσο πολύ και συστηματικά ο ασκητισμός (βραχμανισμός, βουδισμός, χινδουΪσμός και όλα τα επαιτικά μοναχικά τάγματα) .Με τον ασκητισμό σπουδάζουνε την τέχνη του πόνου και της οδύνης (στο πόνο φωλιάζει η δύναμη) οι περίφημοι «φακίρηδες».
Η άσκηση στην εγκράτεια είναι το πιο δυνατό μεθύσι. Διατηρώ την διαύγειά μου με αυτή.
Κλείνω το θέμα μου, θαρρώ με την ουσία των πάντων που είναι τούτο: Οφείλουμε στη ζωή μας (ως όφελος κατά την διάρκειά της και ως χρέος κατά το τέλος της) την άσκηση αποδοχής της ιδέας του θανάτου. Μοναδικός δρόμος προσωπικής εσωτερικής ηρεμίας.
Σας χαιρετώ. Εις το επανιδείν.
να βγάλω φτερά,
για να ανέβω Νικηφόρα!
Πάνω από τις αιτίες του.
Άσκηση είναι η συχνά επαναλαμβανόμενη ενέργεια (δραστηριότητα) προκειμένου να αποκτήσουμε δεξιότητα ή συνήθεια σ΄αυτή.
Λέγοντας δεξιότητα εννοούμε σωματική ή πνευματική ικανότητα εκτέλεσης μιας πράξης με ευκολία και ταχύτητα και συνήθεια εννοούμε την ενέργεια χωρίς σκέψη, την ενστικτώδικη.
Ο άνθρωπος ερχόμενος στον κόσμο, φέρνει μέσα του πολλές προδιαθέσεις σε ορισμένες ενέργειες από κληρονομικότητα, καμία όμως δεξιότητα. Γεννιέται το πιο αδέξιο από όλα τα ζώα. Το πουλί σκαλίζει την γη και ξέρει να κτίζει την φωλιά του, η αράχνη υφαίνει τον ιστό της, η μέλισσα φτιάχνει την κηρήθρα της χωρίς οδηγίες, ενώ ο άνθρωπος σταδιακά και λίγο-λίγο με διδασκαλία και πολλή άσκηση καταφέρνει να βαδίζει, να μιλάει, να σκαλίζει να πλέκει κτλ.
Σε όλες αυτές τις λειτουργίες παίρνουν μέρος μόνο μερικά μέρη του σώματος του ανθρώπου, ενώ συμμετέχει και ψυχολογικά. Η εκτέλεση γίνεται στην αρχή αργά και με μεγάλη δυσκολία. Όσο συχνότερα όμως επαναλαμβάνει την ενέργεια, όσο περισσότερο ασκείται σ΄αυτήν, τόσο γρηγορότερα και ευκολότερα την εκτελεί, σχεδόν μηχανικά, οπότε καταλήγει να γίνει δεξιότητα. Από αυτό το σημείο ξεκινάει η ιδιαίτερη επίδοση του αθλητού στους αγώνες.
Με άσκηση επίσης αποκτά πνευματικές δεξιότητες. Μαθαίνει να μαθαίνει με επανάληψη. Δικαίως η επανάληψη ορίζεται ως μητέρα της μάθησης. Μαθαίνει να διαβάζει, να γράφει, να μιλάει με ασκήσεις επανάληψης. Ξανά και ξανά. Με άσκηση μαθαίνει την επικοινωνία όπως και την ομαδικότητα. Πνευματικές ασκήσεις θεωρούνται επίσης τα αινίγματα και τα σταυρόλεξα. Η επιστήμη των μαθηματικών και γενικά οι θετικές επιστήμες με ασκήσεις προσφέρουν στην εμπέδωση της γνώσης που έχει αποκτηθεί. Εδώ μεταβάλλεται το Γνωρίζω στο Μπορώ, η γνώση γίνεται δυνατότητα. Μπορώ να λύνω προβλήματα! Η μέγιστη προσφορά της επιστήμης.
Στον χώρο της ηθικής βούλησης, τα θέλω μας και οι πράξεις μας δηλαδή, η άσκηση έχει πρωτεύοντα ρόλο. Όποιος ακολουθώντας τα ηθικά παραγγέλματα σε κάθε περίπτωση που εμφανίζονται, συχνά λέει την αλήθεια ή αποφεύγει το άδικο, αυτός ασκείται και δια της άσκησης αυτής, αποκτά δεξιότητα στο να λέει την αλήθεια ή στο να πράττει με δικαιοσύνη, αποκτά δηλαδή ηθικό ρυθμό, ηθική συνήθεια. Εάν όμως με την άσκηση επιδιώκεται ο μηδενισμός της προσωπικότητας ή καλλιεργείται ο εγωϊσμός και η υπεροψία, όπως και αυτής ακόμα της καταστροφής του σώματος, τότε μειώνεται η ηθική αξία της.
Όταν με την συχνή επανάληψη, κάποιων ασκήσεων αποκτήσει ικανότητα ή συνήθεια που έχει διάρκεια, τότε λέμε πως απέκτησε έξι. Φτάνει πλέον στο ανώτερο βαθμό της συνήθειας η οποία θεωρείται ως δεύτερη φύση, διότι η συνήθεια αυτή πλησιάζει οριακά προς τα ένστικτα. Η διαφορά που υπάρχει είναι ότι τα ένστικτα μεταδίδονται κληρονομικά, ενώ η έξι με την αγωγή και την μίμηση. Η έξι επιδρά στον οργανικό και στον ψυχικό βίο των ανθρώπων. Βεβαίως υπάρχουν και βλαβερές έξεις , όπως το κάπνισμα το αλκοόλ κ.τ.λ.
Στρατιωτικής μορφής πρακτική ,εκπαίδευση είναι οι ασκήσεις στο στρατό, με όπλα ή χωρίς όπλα, στο έδαφος η επί χάρτου.
Στο χώρο των θρησκειών η άσκηση ως λέξη και ως πράξη αποκτά ξεχωριστή σημασία. Ασκούμαστε για να καταπνίξουμε τις φυσικές επιθυμίες, όντας μακριά από τον κόσμο, απομονωμένοι και γενικά να ταλαιπωρηθούμε με σκοπό να πετύχουμε υψηλότερα αγαθά θρησκευτικής ή ηθικής φύσης.
Με τις σωματικές ασκήσεις ,όπως η αποφυγή από διάφορες σωματικές απολαύσεις, αποφυγή από την τροφή ή αυτοταλαιπωρία και με πνευματικές ασκήσεις που περιλαμβάνουν την αποφυγή στην ομιλία ,απόλυτη σιωπή (εμπειρικά συμφωνώ), τη περισυλλογή της σκέψης, επιδιώκεται η χαλιναγώγηση των επιθυμιών φτάνοντας μέχρις ακόμα και την καταστροφή του σώματος και η πειθαρχία της βούλησης στο πνεύμα.
Ο Πυθαγόρας στην αρχαία Ελλάδα, ζούσε ασκητικό βίο φιλοσοφικοθρησκευτικής προέλευσης, που περιλάμβανε την απλότητα, λίγα λόγια ή καθόλου, αποχή από φαγητά ζωικής προέλευσης.
Στην εποχή των αρχαίων Ρωμαίων ο ασκητισμός δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος.
Στο χριστιανισμό με τον ασκητισμό καταπολεμούνται όλες οι επιθυμίες των αισθήσεων.
Στο Μωαμεθανισμό η ασκητική δεν αποτελεί γνώρισμα ούτε του Ισλάμ ούτε του ιδρυτού αυτού.
Η Ινδία είναι η κλασσική χώρα της άσκησης. Πουθενά αλλού στο κόσμο δεν αναπτύχθηκε τόσο πολύ και συστηματικά ο ασκητισμός (βραχμανισμός, βουδισμός, χινδουΪσμός και όλα τα επαιτικά μοναχικά τάγματα) .Με τον ασκητισμό σπουδάζουνε την τέχνη του πόνου και της οδύνης (στο πόνο φωλιάζει η δύναμη) οι περίφημοι «φακίρηδες».
Η άσκηση στην εγκράτεια είναι το πιο δυνατό μεθύσι. Διατηρώ την διαύγειά μου με αυτή.
Κλείνω το θέμα μου, θαρρώ με την ουσία των πάντων που είναι τούτο: Οφείλουμε στη ζωή μας (ως όφελος κατά την διάρκειά της και ως χρέος κατά το τέλος της) την άσκηση αποδοχής της ιδέας του θανάτου. Μοναδικός δρόμος προσωπικής εσωτερικής ηρεμίας.
Σας χαιρετώ. Εις το επανιδείν.
