Ευχαριστημένος, εξαπατημένος αρκετά
χυδαία, για λίγα κεντήματα πάνω
σ’ ένα γελοίο ρούχο και δεν μιλάς για το
σπαθί!
Μεσαίωνα χαρακτηρίζουμε μία κατάσταση όταν θέλουμε να την σηματοδοτήσουμε αρνητικά.
Για μεσαιωνικού τύπου εξουσία λέμε την πολιτική, οικονομική ή θρησκευτική εξουσία που «εκφυλίστηκε» εκχυδαΐστηκε και βρέθηκε κάτω από τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μία χιλιετία (4ος αιώνας ως 13ος) σκοταδισμός. Το μόνο θετικό σημείο η κατάργηση της δουλείας. Οι δούλοι αντικαταστάθηκαν από τους δουλοπάροικους και ο φεουδαλισμός ως κοινωνικοπολιτικό σύστημα έκανε την εμφάνιση του.
Μετά την παρακμή και την πτώση του αρχαίου κόσμου διαμορφώθηκε νέα πραγματική κατάσταση στην Ευρώπη και στην Ανατολή. Οι επιδρομές βαρβαρικών φυλών στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία δημιούργησαν μεγάλους πληθυσμούς από ανειδίκευτους εργάτες ακτήμονες, καταστράφηκε η χειροτεχνεία, η παραγωγή δια των δούλων ελαττωνόταν και γενικά η γεωργική παραγωγή παρουσίαζε μεγάλο πρόβλημα.
Η γη τότε ήταν κατά μεγάλες περιοχές, στα χέρια μεγάλων ιδιοκτητών όπως και η ιδιοκτησία του δημοσίου. Μεγάλος γαιοκτήμονας ήταν και το δημόσιο ταμείο. Ο ιδιοκτήτης βεβαίως δεν μπορούσε μόνος του να καλλιεργήσει τις απέραντες εκτάσεις του. Οι σημερινοί εργάτες γης του μεροκάματου ήταν άγνωστοι, το χρήμα σπάνιζε και οι δουλεία για τις καλλιέργειες παρουσίαζε πολλά μειονεκτήματα.
Οι άνθρωποι χωρίς κατοχή γης και χωρίς εργασία ζητούσαν ,παρακαλώντας μάλιστα, τους κατέχοντες την γη να εργαστούν έναντι μικρής αμοιβής ή για κάποια οφειλή τους. Οι ιδιοκτήτες της γης που διέθεταν πολλούς δούλους, τους οποίους όμως είχαν την υποχρέωση να τους παρέχουν τροφή, είδαν πως ήταν συμφέρον τους να τους αλλάξουν καθεστώς κάνοντάς τους δούλους των κτημάτων, «δουλοπάροικους» δηλαδή (φτάνει μέχρι τις ημέρες μας, μια πετυχημένη συνταγή δεν την αλλάζεις) ή να τους απελευθερώσουν έναντι κάποιου χρηματικού ποσού.
«Το μεγάλο αμάρτημα του θεσμού της δουλείας είναι ότι δημιούργησε την ανάγκη για ένα μεγαλύτερο αμάρτημα, την απελευθέρωση από τη δουλεία, που ξεγελά τους ανίδεους και τους κάνει να νομίζουν ότι όλοι μας είμαστε ελεύθεροι».
Συγκατάθεση ονομάζανε την πρόσληψη ενός «ελεύθερου» χωρικού. Εδώ βρίσκεται η αφετηρία του πρώτου φεουδαλικού δικαίου. Αργότερα γινόταν σύμβαση μεταξύ του γαιοκτήμονα και του δουλοπάροικου, βεβαίως ετεροβαρής. Με την πάροδο του χρόνου η σύμβαση γινόταν παγία και για τους κληρονόμους των δύο πλευρών.
Τέτοιες συμβάσεις επεκτάθηκαν και στις δημόσιες υπηρεσίες. Οι άρχοντες ή ο Βασιλιάς που δεν μπορούσαν να ανταμείψουν τους υπηκόους τους για την εργασία τους, κυρίως στο στρατό, δίνανε με πληρεξούσιο την επικαρπία ολόκληρης γεωργικής περιοχής.
Έτσι δημιουργήθηκε σύστημα ιδιοκτησίας με κατηγορίες.
α) πλήρης κυριότητα,
β) εκχώρηση της γης για καλλιέργεια και
γ) τιμαριωτική γη (επικαρπία).Το καθεστώς της φεουδαρχίας οριστικοποιείται περίπου το 1000 μΧ.
Ο βασιλιάς στην φεουδαρχική κοινωνία βρίσκεται στην κορυφή, ακολουθούν οι άρχοντες και τελευταίοι οι υποτελείς, δουλοπάροικοι (ο λαός). Μια μικρή τελετή γινόταν κατά την διαδικασία υποταγής των ακτημόνων στους κυρίους. Ο υποτελής γονατιστός και χωρίς όπλα βάζει τα χέρια του στα χέρια του κυρίου του. Δίνει όρκο πίστεως και υποταγής σ’ αυτόν και ονομάζεται ο «άνθρωπος» του τάδε κτήματος. Ο κύριος τον σηκώνει σε όρθια στάση και τον φιλά στο στόμα. Ακολουθεί η επιτόπου επίδειξη του κτήματος. Οι υποχρεώσεις του υποτελούς στη γλώσσα της εποχής ήταν εντιμότητα, χρησιμότητα, ακεραιότητα, ευκολία, συμβούλιο και βοήθεια στη συμπεριφορά του.
Η λέξη συμβούλιο σήμαινε πως όταν ο κύριος τον καλούσε παρουσιαζόταν χωρίς χρονοτριβή και η λέξη βοήθεια σήμαινε την στρατιωτική υποχρέωση, να τον ακολουθήσει στο πόλεμο. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής έπαιρνε ο άρχοντας και ο υποτελής «δούλος» τα ελάχιστα. Επίσης αυτός και η οικογένειά του υποχρεούντο και σε περαιτέρω αγγαρείες. Δικαίωμα «της πρώτης νύχτας» είχε ο «κύριος» στο σώμα των γυναικών της οικογένειας του δουλοπάροικου (όχι, όχι κύριε. Να πάρω μια ανάσα θέλω μόνο. Δεν ζητώ καμία ανταμοιβή, θέλω να σηκωθώ να φύγω. Να σηκωθώ απ’ αυτόν το τάφο). Σύστημα εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό για την μεγάλη αγροτική μάζα του πληθυσμού στην Ευρώπη. Τούτο διότι στην Ανατολή ο φεουδαλισμός ήταν κατά πολύ ελαφρότερος.
Βαθμοί στην φεουδαλική ιεραρχία ήταν ο Δούκας, ο μαρκήσιος, ο κόμης, ο υποκόμης και πυργοδεσπότης. (Ναι και σήμερα στην Ευρώπη διατηρούν τέτοιους τίτλους «ευγενείας», χωρίς ντροπή για την καταγωγή τους. Ο λόγος βέβαια είναι τα οικονομικά οφέλη που απορρέουν από τους παραπάνω τίτλους για να βιοποριστούν οι χαραμοφάηδες. Μα θα μου πείτε ο «σοφός» λαός τι κάνει; Από το αποτέλεσμα ακόμα κοιμάται. Οι άνθρωποι φοβούνται πάντα ό,τι απαιτεί επαγρύπνηση).
Στην υπόλοιπη κοινωνία εκτός φέουδου έχουμε στην κλίμακα: Τον αστό, τον μπουρζουά, τον χυδαίο.
Οι άρχοντες απόλυτοι κύριοι της περιοχής επέβαλαν και τα μονοπώλια, ρύθμιζαν το εμπόριο επί των συναλλαγών, ακόμη και το δικαίωμα κοπής νομισμάτων είχαν. Αυτό το δικαίωμα το είχε και ο κλήρος κατά περιοχές. Δικαστές γινόντουσαν για τις διαφορές μεταξύ των δουλοπάροικων.
Διακριτικό γνώρισμα όλων των αρχόντων η διαμονή σε πύργο. Λόγοι ανέσεως , πολυτέλειας άμυνας και ασφάλειας το επέβαλαν. Πάντα ο φεουδάρχης προετοιμαζόταν για πόλεμο. Κυριότερη ενασχόληση των αρχόντων ήταν το κυνήγι και διάφορα παιγνίδια. Η φιλολογία της φεουδαλικής περιόδου ήταν πολεμοχαρής και θρησκόληπτη και καθρεπτίζει πλήρως τον δημόσιο και κοινωνικό της βίο.
Οι τέχνες, γλυπτική, ζωγραφική υποχώρησαν γενικά, σε σχέση με τον αρχαίο κόσμο μέχρι παρακμής. Τα γράμματα, ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο επίσης, οι επιστήμες καμία κίνηση, καμία εξέλιξη. Μεγάλος μαθηματικός, φυσικός της εποχής του μεσαίωνα δεν υπήρξε, διότι η κυριαρχούσα ιδεολογία ήταν η θεολογία (μην παραδίνεσαι στο έλεος των προμηθευτών των ουράνιων ναρκωτικών. Η ζωή με όπιο ή όχι, είναι το ίδιο ανυπόφορη).
Επειδή όμως όπως όλα τα κοινωνικά συστήματα ο φεουδαλισμός έπρεπε να πεθάνει από το 1.300μχ, άρχισε η αποσύνθεση και η παρακμή του και κυρίως τον 16ο αιώνα. Ταφόπλακα βάζει η Γαλλική επανάσταση που την εξουσία καταλαμβάνουν οι αστοί, δηλαδή πλούσιοι και πάλι (πού να γλιτώσουμε αφού αυτοί κάνουν το παιχνίδι), εκτός φέουδων όμως.
Στην Ανατολική Ευρώπη την περίοδο του Βυζαντίου μεγάλα ιδιόκτητα χωριά (ζευγηλατεία) ήταν τα αντίστοιχα φέουδα. Οι κάτοικοι τους εργάζονταν υποχρεωτικά προσκολλημένοι σε αυτά ως εργάτες γης. Στην νότια βαλκανική την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας ολόκληρες πεδινές περιοχές ήταν τσιφλίκια ενός (Τσίφτ: ζευγάρι στην Τουρκική γλώσσα).
Οι κάτοικοι - δουλοπάροικοι λεγόντουσαν κολλήγοι, δούλευαν με τις οικογένειές τους -απλήρωτη εργασία- με μόνη αμοιβή τον βιοπορισμό τους και αυτόν δύσκολα. Κολληγάδες υπήρχαν και μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα (1880), αφού τα τρία τέταρτα του Θεσσαλικού κάμπου κατείχαν λιγοστοί τσιφλικάδες, γεγονός που προκάλεσε εξεγέρσεις. Άργησε η απελευθέρωση (ήρθε; Οι αλυσίδες βαραίνουν πολύ τους ανθρώπους πάρα πολύ).
Σήμερα κάθε απλήρωτη και υποχρεωτική εργασία είναι φεουδαρχικό κατάλοιπο: Η σχέση της συζύγου (οικιακά) προς τον σύζυγο, στις περιπτώσεις που η σύζυγος προσφέρει απλήρωτες οικιακές υπηρεσίες, η ενοικίαση από τον φτωχό αγρότη κτημάτων που ανήκουν σε πλούσιο τσιφλικά της περιοχής επίσης. «Κτήματα», όχι κτήματα γης , «κτήματα αέρα» -ανεβάζουμε λέμε στον διαδικτυακό αέρα- που αποτελούνται από έξυπνα λογισμικά τεχνικής νοημοσύνης, υπόγεια τεράστια, κλιματιζόμενα, από υπολογιστές.
Πύργοι κινητής τηλεφωνίας και εκατομμύρια χιλιόμετρα οπτικών ινών. Και όμως όλα αυτά θα ήταν άνευ περιεχομένου αν δεν ήταν οι ιστορίες του fakebook, οι φωτογραφίες του Instagram, τα ανέκδοτα και οι προσβολές στο twitter, οι κριτικές στο amazon ή κίνηση μας στο χώρο που επιτρέπουμε να ειδοποιεί την google για το ποιοι δρόμοι είναι μποτιλιαρισμένοι και ποιοι όχι.
Εμείς παρέχουμε τις φωτογραφίες, βίντεο, τις ιστορίες, τα αστεία, το γεωγραφικό στίγμα, εμείς είμαστε που παράγουμε και αναπαράγουμε το φέουδο («κτήμα» του αέρα). Δισεκατομμύρια άνθρωποι εργαζόμαστε δωρεάν και το απολαμβάνουμε κιόλας.
Η προβολή των απόψεων, το μοίρασμα από προσωπικές λεπτομέρειες της ζωής μας, φαίνεται ικανοποιεί κάποια διεστραμμένη εκφραστική μας ανάγκη. Μην ξεχνάμε πως και στη φεουδαρχία η ζωή ήταν «ωραία», οι κολλήγοι μπορεί να υπέφεραν μεγάλες κακουχίες και εξευτελισμούς, όμως ήταν υπερήφανοι για τον τρόπο ζωής τους τις παραδόσεις τους. Η σκληρή πραγματικότητα όμως δεν άλλαζε. Στο τέλος της συγκομιδής ο γαιοκτήμονας έπαιρνε, με τους φουσκωτούς του τα πολλά χωρίς να πληρώνει τους δουλοπάροικους. Έτσι συμβαίνει και σήμερα, με την χρήση του διαδικτύου. Το γεγονός πως το χρησιμοποιούμε οικειοθελώς δεν αναιρεί το «άλλο» γεγονός πως είμαστε απλήρωτοι παραγωγοί - νεοκολλήγοι που προσφέρουμε καθημερινά τον μόχθο μας προκειμένου να πλουτίζει μια μικρή ομάδα πολυδισεκατομμυριούχων.
Ο άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να παραιτηθεί από κάποια πράγματα, δεν μπορεί να εγκαταλείψει ακόμα κι αν ένα από αυτά είναι η ιδιοκτησία της σάρκας ενός άλλου ανθρώπου. Απάλλαξε τον εαυτό σου (τάισέ τον άφθονο φως) από τέτοιου είδους δικαιώματα!
Τα αιχμηρά μπαστούνια κινούν το έδαφος, ο κόσμος περπατά όταν περπατούν κι εκείνα. Είθε!!!!
Σας χαιρετώ. Εις το επανιδείν
Φεουδαρχία: Αρχοντεία
Μοιράσου το άρθρο:
16-10-2024
Γράφει η Ελένη Παπατσώρη
Σχετικά Άρθρα
Ευχαριστημένος, εξαπατημένος αρκετά
χυδαία, για λίγα κεντήματα πάνω
σ’ ένα γελοίο ρούχο και δεν μιλάς για το
σπαθί!
Μεσαίωνα χαρακτηρίζουμε μία κατάσταση όταν θέλουμε να την σηματοδοτήσουμε αρνητικά.
Για μεσαιωνικού τύπου εξουσία λέμε την πολιτική, οικονομική ή θρησκευτική εξουσία που «εκφυλίστηκε» εκχυδαΐστηκε και βρέθηκε κάτω από τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μία χιλιετία (4ος αιώνας ως 13ος) σκοταδισμός. Το μόνο θετικό σημείο η κατάργηση της δουλείας. Οι δούλοι αντικαταστάθηκαν από τους δουλοπάροικους και ο φεουδαλισμός ως κοινωνικοπολιτικό σύστημα έκανε την εμφάνιση του.
Μετά την παρακμή και την πτώση του αρχαίου κόσμου διαμορφώθηκε νέα πραγματική κατάσταση στην Ευρώπη και στην Ανατολή. Οι επιδρομές βαρβαρικών φυλών στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία δημιούργησαν μεγάλους πληθυσμούς από ανειδίκευτους εργάτες ακτήμονες, καταστράφηκε η χειροτεχνεία, η παραγωγή δια των δούλων ελαττωνόταν και γενικά η γεωργική παραγωγή παρουσίαζε μεγάλο πρόβλημα.
Η γη τότε ήταν κατά μεγάλες περιοχές, στα χέρια μεγάλων ιδιοκτητών όπως και η ιδιοκτησία του δημοσίου. Μεγάλος γαιοκτήμονας ήταν και το δημόσιο ταμείο. Ο ιδιοκτήτης βεβαίως δεν μπορούσε μόνος του να καλλιεργήσει τις απέραντες εκτάσεις του. Οι σημερινοί εργάτες γης του μεροκάματου ήταν άγνωστοι, το χρήμα σπάνιζε και οι δουλεία για τις καλλιέργειες παρουσίαζε πολλά μειονεκτήματα.
Οι άνθρωποι χωρίς κατοχή γης και χωρίς εργασία ζητούσαν ,παρακαλώντας μάλιστα, τους κατέχοντες την γη να εργαστούν έναντι μικρής αμοιβής ή για κάποια οφειλή τους. Οι ιδιοκτήτες της γης που διέθεταν πολλούς δούλους, τους οποίους όμως είχαν την υποχρέωση να τους παρέχουν τροφή, είδαν πως ήταν συμφέρον τους να τους αλλάξουν καθεστώς κάνοντάς τους δούλους των κτημάτων, «δουλοπάροικους» δηλαδή (φτάνει μέχρι τις ημέρες μας, μια πετυχημένη συνταγή δεν την αλλάζεις) ή να τους απελευθερώσουν έναντι κάποιου χρηματικού ποσού.
«Το μεγάλο αμάρτημα του θεσμού της δουλείας είναι ότι δημιούργησε την ανάγκη για ένα μεγαλύτερο αμάρτημα, την απελευθέρωση από τη δουλεία, που ξεγελά τους ανίδεους και τους κάνει να νομίζουν ότι όλοι μας είμαστε ελεύθεροι».
Συγκατάθεση ονομάζανε την πρόσληψη ενός «ελεύθερου» χωρικού. Εδώ βρίσκεται η αφετηρία του πρώτου φεουδαλικού δικαίου. Αργότερα γινόταν σύμβαση μεταξύ του γαιοκτήμονα και του δουλοπάροικου, βεβαίως ετεροβαρής. Με την πάροδο του χρόνου η σύμβαση γινόταν παγία και για τους κληρονόμους των δύο πλευρών.
Τέτοιες συμβάσεις επεκτάθηκαν και στις δημόσιες υπηρεσίες. Οι άρχοντες ή ο Βασιλιάς που δεν μπορούσαν να ανταμείψουν τους υπηκόους τους για την εργασία τους, κυρίως στο στρατό, δίνανε με πληρεξούσιο την επικαρπία ολόκληρης γεωργικής περιοχής.
Έτσι δημιουργήθηκε σύστημα ιδιοκτησίας με κατηγορίες.
α) πλήρης κυριότητα,
β) εκχώρηση της γης για καλλιέργεια και
γ) τιμαριωτική γη (επικαρπία).Το καθεστώς της φεουδαρχίας οριστικοποιείται περίπου το 1000 μΧ.
Ο βασιλιάς στην φεουδαρχική κοινωνία βρίσκεται στην κορυφή, ακολουθούν οι άρχοντες και τελευταίοι οι υποτελείς, δουλοπάροικοι (ο λαός). Μια μικρή τελετή γινόταν κατά την διαδικασία υποταγής των ακτημόνων στους κυρίους. Ο υποτελής γονατιστός και χωρίς όπλα βάζει τα χέρια του στα χέρια του κυρίου του. Δίνει όρκο πίστεως και υποταγής σ’ αυτόν και ονομάζεται ο «άνθρωπος» του τάδε κτήματος. Ο κύριος τον σηκώνει σε όρθια στάση και τον φιλά στο στόμα. Ακολουθεί η επιτόπου επίδειξη του κτήματος. Οι υποχρεώσεις του υποτελούς στη γλώσσα της εποχής ήταν εντιμότητα, χρησιμότητα, ακεραιότητα, ευκολία, συμβούλιο και βοήθεια στη συμπεριφορά του.
Η λέξη συμβούλιο σήμαινε πως όταν ο κύριος τον καλούσε παρουσιαζόταν χωρίς χρονοτριβή και η λέξη βοήθεια σήμαινε την στρατιωτική υποχρέωση, να τον ακολουθήσει στο πόλεμο. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής έπαιρνε ο άρχοντας και ο υποτελής «δούλος» τα ελάχιστα. Επίσης αυτός και η οικογένειά του υποχρεούντο και σε περαιτέρω αγγαρείες. Δικαίωμα «της πρώτης νύχτας» είχε ο «κύριος» στο σώμα των γυναικών της οικογένειας του δουλοπάροικου (όχι, όχι κύριε. Να πάρω μια ανάσα θέλω μόνο. Δεν ζητώ καμία ανταμοιβή, θέλω να σηκωθώ να φύγω. Να σηκωθώ απ’ αυτόν το τάφο). Σύστημα εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό για την μεγάλη αγροτική μάζα του πληθυσμού στην Ευρώπη. Τούτο διότι στην Ανατολή ο φεουδαλισμός ήταν κατά πολύ ελαφρότερος.
Βαθμοί στην φεουδαλική ιεραρχία ήταν ο Δούκας, ο μαρκήσιος, ο κόμης, ο υποκόμης και πυργοδεσπότης. (Ναι και σήμερα στην Ευρώπη διατηρούν τέτοιους τίτλους «ευγενείας», χωρίς ντροπή για την καταγωγή τους. Ο λόγος βέβαια είναι τα οικονομικά οφέλη που απορρέουν από τους παραπάνω τίτλους για να βιοποριστούν οι χαραμοφάηδες. Μα θα μου πείτε ο «σοφός» λαός τι κάνει; Από το αποτέλεσμα ακόμα κοιμάται. Οι άνθρωποι φοβούνται πάντα ό,τι απαιτεί επαγρύπνηση).
Στην υπόλοιπη κοινωνία εκτός φέουδου έχουμε στην κλίμακα: Τον αστό, τον μπουρζουά, τον χυδαίο.
Οι άρχοντες απόλυτοι κύριοι της περιοχής επέβαλαν και τα μονοπώλια, ρύθμιζαν το εμπόριο επί των συναλλαγών, ακόμη και το δικαίωμα κοπής νομισμάτων είχαν. Αυτό το δικαίωμα το είχε και ο κλήρος κατά περιοχές. Δικαστές γινόντουσαν για τις διαφορές μεταξύ των δουλοπάροικων.
Διακριτικό γνώρισμα όλων των αρχόντων η διαμονή σε πύργο. Λόγοι ανέσεως , πολυτέλειας άμυνας και ασφάλειας το επέβαλαν. Πάντα ο φεουδάρχης προετοιμαζόταν για πόλεμο. Κυριότερη ενασχόληση των αρχόντων ήταν το κυνήγι και διάφορα παιγνίδια. Η φιλολογία της φεουδαλικής περιόδου ήταν πολεμοχαρής και θρησκόληπτη και καθρεπτίζει πλήρως τον δημόσιο και κοινωνικό της βίο.
Οι τέχνες, γλυπτική, ζωγραφική υποχώρησαν γενικά, σε σχέση με τον αρχαίο κόσμο μέχρι παρακμής. Τα γράμματα, ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο επίσης, οι επιστήμες καμία κίνηση, καμία εξέλιξη. Μεγάλος μαθηματικός, φυσικός της εποχής του μεσαίωνα δεν υπήρξε, διότι η κυριαρχούσα ιδεολογία ήταν η θεολογία (μην παραδίνεσαι στο έλεος των προμηθευτών των ουράνιων ναρκωτικών. Η ζωή με όπιο ή όχι, είναι το ίδιο ανυπόφορη).
Επειδή όμως όπως όλα τα κοινωνικά συστήματα ο φεουδαλισμός έπρεπε να πεθάνει από το 1.300μχ, άρχισε η αποσύνθεση και η παρακμή του και κυρίως τον 16ο αιώνα. Ταφόπλακα βάζει η Γαλλική επανάσταση που την εξουσία καταλαμβάνουν οι αστοί, δηλαδή πλούσιοι και πάλι (πού να γλιτώσουμε αφού αυτοί κάνουν το παιχνίδι), εκτός φέουδων όμως.
Στην Ανατολική Ευρώπη την περίοδο του Βυζαντίου μεγάλα ιδιόκτητα χωριά (ζευγηλατεία) ήταν τα αντίστοιχα φέουδα. Οι κάτοικοι τους εργάζονταν υποχρεωτικά προσκολλημένοι σε αυτά ως εργάτες γης. Στην νότια βαλκανική την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας ολόκληρες πεδινές περιοχές ήταν τσιφλίκια ενός (Τσίφτ: ζευγάρι στην Τουρκική γλώσσα).
Οι κάτοικοι - δουλοπάροικοι λεγόντουσαν κολλήγοι, δούλευαν με τις οικογένειές τους -απλήρωτη εργασία- με μόνη αμοιβή τον βιοπορισμό τους και αυτόν δύσκολα. Κολληγάδες υπήρχαν και μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα (1880), αφού τα τρία τέταρτα του Θεσσαλικού κάμπου κατείχαν λιγοστοί τσιφλικάδες, γεγονός που προκάλεσε εξεγέρσεις. Άργησε η απελευθέρωση (ήρθε; Οι αλυσίδες βαραίνουν πολύ τους ανθρώπους πάρα πολύ).
Σήμερα κάθε απλήρωτη και υποχρεωτική εργασία είναι φεουδαρχικό κατάλοιπο: Η σχέση της συζύγου (οικιακά) προς τον σύζυγο, στις περιπτώσεις που η σύζυγος προσφέρει απλήρωτες οικιακές υπηρεσίες, η ενοικίαση από τον φτωχό αγρότη κτημάτων που ανήκουν σε πλούσιο τσιφλικά της περιοχής επίσης. «Κτήματα», όχι κτήματα γης , «κτήματα αέρα» -ανεβάζουμε λέμε στον διαδικτυακό αέρα- που αποτελούνται από έξυπνα λογισμικά τεχνικής νοημοσύνης, υπόγεια τεράστια, κλιματιζόμενα, από υπολογιστές.
Πύργοι κινητής τηλεφωνίας και εκατομμύρια χιλιόμετρα οπτικών ινών. Και όμως όλα αυτά θα ήταν άνευ περιεχομένου αν δεν ήταν οι ιστορίες του fakebook, οι φωτογραφίες του Instagram, τα ανέκδοτα και οι προσβολές στο twitter, οι κριτικές στο amazon ή κίνηση μας στο χώρο που επιτρέπουμε να ειδοποιεί την google για το ποιοι δρόμοι είναι μποτιλιαρισμένοι και ποιοι όχι.
Εμείς παρέχουμε τις φωτογραφίες, βίντεο, τις ιστορίες, τα αστεία, το γεωγραφικό στίγμα, εμείς είμαστε που παράγουμε και αναπαράγουμε το φέουδο («κτήμα» του αέρα). Δισεκατομμύρια άνθρωποι εργαζόμαστε δωρεάν και το απολαμβάνουμε κιόλας.
Η προβολή των απόψεων, το μοίρασμα από προσωπικές λεπτομέρειες της ζωής μας, φαίνεται ικανοποιεί κάποια διεστραμμένη εκφραστική μας ανάγκη. Μην ξεχνάμε πως και στη φεουδαρχία η ζωή ήταν «ωραία», οι κολλήγοι μπορεί να υπέφεραν μεγάλες κακουχίες και εξευτελισμούς, όμως ήταν υπερήφανοι για τον τρόπο ζωής τους τις παραδόσεις τους. Η σκληρή πραγματικότητα όμως δεν άλλαζε. Στο τέλος της συγκομιδής ο γαιοκτήμονας έπαιρνε, με τους φουσκωτούς του τα πολλά χωρίς να πληρώνει τους δουλοπάροικους. Έτσι συμβαίνει και σήμερα, με την χρήση του διαδικτύου. Το γεγονός πως το χρησιμοποιούμε οικειοθελώς δεν αναιρεί το «άλλο» γεγονός πως είμαστε απλήρωτοι παραγωγοί - νεοκολλήγοι που προσφέρουμε καθημερινά τον μόχθο μας προκειμένου να πλουτίζει μια μικρή ομάδα πολυδισεκατομμυριούχων.
Ο άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να παραιτηθεί από κάποια πράγματα, δεν μπορεί να εγκαταλείψει ακόμα κι αν ένα από αυτά είναι η ιδιοκτησία της σάρκας ενός άλλου ανθρώπου. Απάλλαξε τον εαυτό σου (τάισέ τον άφθονο φως) από τέτοιου είδους δικαιώματα!
Τα αιχμηρά μπαστούνια κινούν το έδαφος, ο κόσμος περπατά όταν περπατούν κι εκείνα. Είθε!!!!
Σας χαιρετώ. Εις το επανιδείν
χυδαία, για λίγα κεντήματα πάνω
σ’ ένα γελοίο ρούχο και δεν μιλάς για το
σπαθί!
Μεσαίωνα χαρακτηρίζουμε μία κατάσταση όταν θέλουμε να την σηματοδοτήσουμε αρνητικά.
Για μεσαιωνικού τύπου εξουσία λέμε την πολιτική, οικονομική ή θρησκευτική εξουσία που «εκφυλίστηκε» εκχυδαΐστηκε και βρέθηκε κάτω από τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μία χιλιετία (4ος αιώνας ως 13ος) σκοταδισμός. Το μόνο θετικό σημείο η κατάργηση της δουλείας. Οι δούλοι αντικαταστάθηκαν από τους δουλοπάροικους και ο φεουδαλισμός ως κοινωνικοπολιτικό σύστημα έκανε την εμφάνιση του.
Μετά την παρακμή και την πτώση του αρχαίου κόσμου διαμορφώθηκε νέα πραγματική κατάσταση στην Ευρώπη και στην Ανατολή. Οι επιδρομές βαρβαρικών φυλών στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία δημιούργησαν μεγάλους πληθυσμούς από ανειδίκευτους εργάτες ακτήμονες, καταστράφηκε η χειροτεχνεία, η παραγωγή δια των δούλων ελαττωνόταν και γενικά η γεωργική παραγωγή παρουσίαζε μεγάλο πρόβλημα.
Η γη τότε ήταν κατά μεγάλες περιοχές, στα χέρια μεγάλων ιδιοκτητών όπως και η ιδιοκτησία του δημοσίου. Μεγάλος γαιοκτήμονας ήταν και το δημόσιο ταμείο. Ο ιδιοκτήτης βεβαίως δεν μπορούσε μόνος του να καλλιεργήσει τις απέραντες εκτάσεις του. Οι σημερινοί εργάτες γης του μεροκάματου ήταν άγνωστοι, το χρήμα σπάνιζε και οι δουλεία για τις καλλιέργειες παρουσίαζε πολλά μειονεκτήματα.
Οι άνθρωποι χωρίς κατοχή γης και χωρίς εργασία ζητούσαν ,παρακαλώντας μάλιστα, τους κατέχοντες την γη να εργαστούν έναντι μικρής αμοιβής ή για κάποια οφειλή τους. Οι ιδιοκτήτες της γης που διέθεταν πολλούς δούλους, τους οποίους όμως είχαν την υποχρέωση να τους παρέχουν τροφή, είδαν πως ήταν συμφέρον τους να τους αλλάξουν καθεστώς κάνοντάς τους δούλους των κτημάτων, «δουλοπάροικους» δηλαδή (φτάνει μέχρι τις ημέρες μας, μια πετυχημένη συνταγή δεν την αλλάζεις) ή να τους απελευθερώσουν έναντι κάποιου χρηματικού ποσού.
«Το μεγάλο αμάρτημα του θεσμού της δουλείας είναι ότι δημιούργησε την ανάγκη για ένα μεγαλύτερο αμάρτημα, την απελευθέρωση από τη δουλεία, που ξεγελά τους ανίδεους και τους κάνει να νομίζουν ότι όλοι μας είμαστε ελεύθεροι».
Συγκατάθεση ονομάζανε την πρόσληψη ενός «ελεύθερου» χωρικού. Εδώ βρίσκεται η αφετηρία του πρώτου φεουδαλικού δικαίου. Αργότερα γινόταν σύμβαση μεταξύ του γαιοκτήμονα και του δουλοπάροικου, βεβαίως ετεροβαρής. Με την πάροδο του χρόνου η σύμβαση γινόταν παγία και για τους κληρονόμους των δύο πλευρών.
Τέτοιες συμβάσεις επεκτάθηκαν και στις δημόσιες υπηρεσίες. Οι άρχοντες ή ο Βασιλιάς που δεν μπορούσαν να ανταμείψουν τους υπηκόους τους για την εργασία τους, κυρίως στο στρατό, δίνανε με πληρεξούσιο την επικαρπία ολόκληρης γεωργικής περιοχής.
Έτσι δημιουργήθηκε σύστημα ιδιοκτησίας με κατηγορίες.
α) πλήρης κυριότητα,
β) εκχώρηση της γης για καλλιέργεια και
γ) τιμαριωτική γη (επικαρπία).Το καθεστώς της φεουδαρχίας οριστικοποιείται περίπου το 1000 μΧ.
Ο βασιλιάς στην φεουδαρχική κοινωνία βρίσκεται στην κορυφή, ακολουθούν οι άρχοντες και τελευταίοι οι υποτελείς, δουλοπάροικοι (ο λαός). Μια μικρή τελετή γινόταν κατά την διαδικασία υποταγής των ακτημόνων στους κυρίους. Ο υποτελής γονατιστός και χωρίς όπλα βάζει τα χέρια του στα χέρια του κυρίου του. Δίνει όρκο πίστεως και υποταγής σ’ αυτόν και ονομάζεται ο «άνθρωπος» του τάδε κτήματος. Ο κύριος τον σηκώνει σε όρθια στάση και τον φιλά στο στόμα. Ακολουθεί η επιτόπου επίδειξη του κτήματος. Οι υποχρεώσεις του υποτελούς στη γλώσσα της εποχής ήταν εντιμότητα, χρησιμότητα, ακεραιότητα, ευκολία, συμβούλιο και βοήθεια στη συμπεριφορά του.
Η λέξη συμβούλιο σήμαινε πως όταν ο κύριος τον καλούσε παρουσιαζόταν χωρίς χρονοτριβή και η λέξη βοήθεια σήμαινε την στρατιωτική υποχρέωση, να τον ακολουθήσει στο πόλεμο. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής έπαιρνε ο άρχοντας και ο υποτελής «δούλος» τα ελάχιστα. Επίσης αυτός και η οικογένειά του υποχρεούντο και σε περαιτέρω αγγαρείες. Δικαίωμα «της πρώτης νύχτας» είχε ο «κύριος» στο σώμα των γυναικών της οικογένειας του δουλοπάροικου (όχι, όχι κύριε. Να πάρω μια ανάσα θέλω μόνο. Δεν ζητώ καμία ανταμοιβή, θέλω να σηκωθώ να φύγω. Να σηκωθώ απ’ αυτόν το τάφο). Σύστημα εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό για την μεγάλη αγροτική μάζα του πληθυσμού στην Ευρώπη. Τούτο διότι στην Ανατολή ο φεουδαλισμός ήταν κατά πολύ ελαφρότερος.
Βαθμοί στην φεουδαλική ιεραρχία ήταν ο Δούκας, ο μαρκήσιος, ο κόμης, ο υποκόμης και πυργοδεσπότης. (Ναι και σήμερα στην Ευρώπη διατηρούν τέτοιους τίτλους «ευγενείας», χωρίς ντροπή για την καταγωγή τους. Ο λόγος βέβαια είναι τα οικονομικά οφέλη που απορρέουν από τους παραπάνω τίτλους για να βιοποριστούν οι χαραμοφάηδες. Μα θα μου πείτε ο «σοφός» λαός τι κάνει; Από το αποτέλεσμα ακόμα κοιμάται. Οι άνθρωποι φοβούνται πάντα ό,τι απαιτεί επαγρύπνηση).
Στην υπόλοιπη κοινωνία εκτός φέουδου έχουμε στην κλίμακα: Τον αστό, τον μπουρζουά, τον χυδαίο.
Οι άρχοντες απόλυτοι κύριοι της περιοχής επέβαλαν και τα μονοπώλια, ρύθμιζαν το εμπόριο επί των συναλλαγών, ακόμη και το δικαίωμα κοπής νομισμάτων είχαν. Αυτό το δικαίωμα το είχε και ο κλήρος κατά περιοχές. Δικαστές γινόντουσαν για τις διαφορές μεταξύ των δουλοπάροικων.
Διακριτικό γνώρισμα όλων των αρχόντων η διαμονή σε πύργο. Λόγοι ανέσεως , πολυτέλειας άμυνας και ασφάλειας το επέβαλαν. Πάντα ο φεουδάρχης προετοιμαζόταν για πόλεμο. Κυριότερη ενασχόληση των αρχόντων ήταν το κυνήγι και διάφορα παιγνίδια. Η φιλολογία της φεουδαλικής περιόδου ήταν πολεμοχαρής και θρησκόληπτη και καθρεπτίζει πλήρως τον δημόσιο και κοινωνικό της βίο.
Οι τέχνες, γλυπτική, ζωγραφική υποχώρησαν γενικά, σε σχέση με τον αρχαίο κόσμο μέχρι παρακμής. Τα γράμματα, ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο επίσης, οι επιστήμες καμία κίνηση, καμία εξέλιξη. Μεγάλος μαθηματικός, φυσικός της εποχής του μεσαίωνα δεν υπήρξε, διότι η κυριαρχούσα ιδεολογία ήταν η θεολογία (μην παραδίνεσαι στο έλεος των προμηθευτών των ουράνιων ναρκωτικών. Η ζωή με όπιο ή όχι, είναι το ίδιο ανυπόφορη).
Επειδή όμως όπως όλα τα κοινωνικά συστήματα ο φεουδαλισμός έπρεπε να πεθάνει από το 1.300μχ, άρχισε η αποσύνθεση και η παρακμή του και κυρίως τον 16ο αιώνα. Ταφόπλακα βάζει η Γαλλική επανάσταση που την εξουσία καταλαμβάνουν οι αστοί, δηλαδή πλούσιοι και πάλι (πού να γλιτώσουμε αφού αυτοί κάνουν το παιχνίδι), εκτός φέουδων όμως.
Στην Ανατολική Ευρώπη την περίοδο του Βυζαντίου μεγάλα ιδιόκτητα χωριά (ζευγηλατεία) ήταν τα αντίστοιχα φέουδα. Οι κάτοικοι τους εργάζονταν υποχρεωτικά προσκολλημένοι σε αυτά ως εργάτες γης. Στην νότια βαλκανική την περίοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας ολόκληρες πεδινές περιοχές ήταν τσιφλίκια ενός (Τσίφτ: ζευγάρι στην Τουρκική γλώσσα).
Οι κάτοικοι - δουλοπάροικοι λεγόντουσαν κολλήγοι, δούλευαν με τις οικογένειές τους -απλήρωτη εργασία- με μόνη αμοιβή τον βιοπορισμό τους και αυτόν δύσκολα. Κολληγάδες υπήρχαν και μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα (1880), αφού τα τρία τέταρτα του Θεσσαλικού κάμπου κατείχαν λιγοστοί τσιφλικάδες, γεγονός που προκάλεσε εξεγέρσεις. Άργησε η απελευθέρωση (ήρθε; Οι αλυσίδες βαραίνουν πολύ τους ανθρώπους πάρα πολύ).
Σήμερα κάθε απλήρωτη και υποχρεωτική εργασία είναι φεουδαρχικό κατάλοιπο: Η σχέση της συζύγου (οικιακά) προς τον σύζυγο, στις περιπτώσεις που η σύζυγος προσφέρει απλήρωτες οικιακές υπηρεσίες, η ενοικίαση από τον φτωχό αγρότη κτημάτων που ανήκουν σε πλούσιο τσιφλικά της περιοχής επίσης. «Κτήματα», όχι κτήματα γης , «κτήματα αέρα» -ανεβάζουμε λέμε στον διαδικτυακό αέρα- που αποτελούνται από έξυπνα λογισμικά τεχνικής νοημοσύνης, υπόγεια τεράστια, κλιματιζόμενα, από υπολογιστές.
Πύργοι κινητής τηλεφωνίας και εκατομμύρια χιλιόμετρα οπτικών ινών. Και όμως όλα αυτά θα ήταν άνευ περιεχομένου αν δεν ήταν οι ιστορίες του fakebook, οι φωτογραφίες του Instagram, τα ανέκδοτα και οι προσβολές στο twitter, οι κριτικές στο amazon ή κίνηση μας στο χώρο που επιτρέπουμε να ειδοποιεί την google για το ποιοι δρόμοι είναι μποτιλιαρισμένοι και ποιοι όχι.
Εμείς παρέχουμε τις φωτογραφίες, βίντεο, τις ιστορίες, τα αστεία, το γεωγραφικό στίγμα, εμείς είμαστε που παράγουμε και αναπαράγουμε το φέουδο («κτήμα» του αέρα). Δισεκατομμύρια άνθρωποι εργαζόμαστε δωρεάν και το απολαμβάνουμε κιόλας.
Η προβολή των απόψεων, το μοίρασμα από προσωπικές λεπτομέρειες της ζωής μας, φαίνεται ικανοποιεί κάποια διεστραμμένη εκφραστική μας ανάγκη. Μην ξεχνάμε πως και στη φεουδαρχία η ζωή ήταν «ωραία», οι κολλήγοι μπορεί να υπέφεραν μεγάλες κακουχίες και εξευτελισμούς, όμως ήταν υπερήφανοι για τον τρόπο ζωής τους τις παραδόσεις τους. Η σκληρή πραγματικότητα όμως δεν άλλαζε. Στο τέλος της συγκομιδής ο γαιοκτήμονας έπαιρνε, με τους φουσκωτούς του τα πολλά χωρίς να πληρώνει τους δουλοπάροικους. Έτσι συμβαίνει και σήμερα, με την χρήση του διαδικτύου. Το γεγονός πως το χρησιμοποιούμε οικειοθελώς δεν αναιρεί το «άλλο» γεγονός πως είμαστε απλήρωτοι παραγωγοί - νεοκολλήγοι που προσφέρουμε καθημερινά τον μόχθο μας προκειμένου να πλουτίζει μια μικρή ομάδα πολυδισεκατομμυριούχων.
Ο άνθρωπος δεν πρόκειται ποτέ να παραιτηθεί από κάποια πράγματα, δεν μπορεί να εγκαταλείψει ακόμα κι αν ένα από αυτά είναι η ιδιοκτησία της σάρκας ενός άλλου ανθρώπου. Απάλλαξε τον εαυτό σου (τάισέ τον άφθονο φως) από τέτοιου είδους δικαιώματα!
Τα αιχμηρά μπαστούνια κινούν το έδαφος, ο κόσμος περπατά όταν περπατούν κι εκείνα. Είθε!!!!
Σας χαιρετώ. Εις το επανιδείν
