Γράφει ο Παναγιώτης Αλιμήσης*
Τα πρόσφατα θλιβερά γεγονότα στον Έβρο και τα νησιά του Αιγαίου, αναπόφευκτα αναδεικνύουν και πάλι το ζήτημα του ρόλου της Ελλάδας στους υπερεθνικούς οργανισμούς, που λέγονται Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ. Οι Ελληνικές ελίτ, εθισμένες στον δυτικό παρασιτικό εκσυγχρονισμό των τελευταίων τριών - τεσσάρων δεκαετιών, άφησαν τη χώρα έρμαιο στις νομοθεσίες και τις εντολές των Βρυξελλών, αδιαφορώντας για τις γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες της περιοχής μας. Ελάχιστες φορές διεκδικήσαν με το χέρι στο τραπέζι, όπως επιβάλλει κάθε σοβαρή εξωτερική πολιτική, με αποτέλεσμα η παρουσία της Ελλάδας και στους δυο θεσμούς, να είναι γενικά ασθενική.
Υποβαθμίζοντας τη γεωπολιτική θέση της πατρίδας μας, άφησαν την ελληνική κοινωνία εκτεθειμένη στην ενορχηστρωμένη τουρκική προπαγάνδα σε όλα τα επίπεδα, ιδίως την τελευταία 20ετία.
Η Τουρκία, από την άλλη πλευρά, παρά τα στραπάτσα της στη Συρία παραμένει όρθια. Το ΝΑΤΟ ουσιαστικά τη στηρίζει, όπως έμμεσα και η Ευρώπη. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι επισκέπτες Εταίροι στον Έβρο, παρότι δήλωσαν την στήριξη τους στον Έλληνα πρωθυπουργό, δεν παρέλειψαν να δείξουν κατανόηση στην γείτονα και σύμμαχο, ζητώντας αν μπορεί(!) να αλλάξει στάση. Δεν τολμούν ή μάλλον δεν θέλουν να λάβουν δραστικά μέτρα. Ίσες αποστάσεις… εμπορικές σχέσεις γαρ… Μια απ’ τα ίδια!
Η πολεμική στρατηγική της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, έχει ως αιχμή του δόρατος το μεταναστευτικό που εσκεμμένα προκαλεί με τη γενοκτονική επιχείρηση εναντίον των Κούρδων στη Συρία. Η Τουρκία, είναι μεγάλη χώρα, με δυνατότητα να εξυπηρετήσει τα 3 εκατ. προσφύγων και μεταναστών, αναλαμβάνοντας τις διαδικασίες για την «ταυτοποίηση» τους. Αντί αυτού όμως, η Άγκυρα χρησιμοποιεί ποικιλοτρόπως αθώες ψυχές, καθώς τα σχέδιά της δεν είναι μόνο βραχυπρόθεσμα, αλλά και μακροπρόθεσμα.
Η Ευρώπη τι έκανε; Έλεγξε ποτέ τον τρόπο που το καθεστώς Ερντογάν διαχειρίστηκε τα δισεκατομμύρια που έδωσε; Αλίμονο, τι να ελέγξει… Μόνο παράπονα ήξερε να κάνει στην Ελλάδα. Πάλι λοιπόν στη μέση ενός ευρωτουρκικού σκακιού. Για άλλη μια φορά «χρήσιμοι» μεταξύ σφύρας και άκμονος…
Φταίει όμως μόνο η Ευρώπη; Όχι βέβαια, τη δουλειά της κάνει. Σε αγαστή συνεργασία με «πιστούς» χτίζει μεθοδικά ένα πολτοποιημένο ατομοκεντρικό μοντέλο μετανθρώπου, χωρίς αξίες και αντιστάσεις. Ακριβώς πάνω σε αυτό το μοντέλο, βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο νέο-οθωμανικός πονηροτσαμπουκάς. Η παγκοσμιοποιημένη λογική των Δυτικών ελίτ έχει ως εξής: «τι να κάνουμε τώρα, δεν βαριέσαι;», «έλα μωρέ πως κάνεις έτσι αφού είμαστε Ευρωπαίοι», «σώπα ρε συ, αυτοί είναι πιο Έλληνες και από εμάς!», «δηλαδή η Τουρκία δεν έχει δικαιώματα στο Αιγαίο;», «μα τι λες, είμαστε σε τροχιά παγκοσμιοποίησης»… και πολλά άλλα τέτοια.
Ο Χρόνος δεν περιμένει. Τώρα που οι μάσκες έπεσαν - και δεν είναι η πρώτη φορά - η Ελλάδα, έχει την ευκαιρία και οφείλει να επανατοποθετήσει τον εαυτό της μέσα στη νέα αρχιτεκτονική του διεθνούς συστήματος, καθώς στον 21ο αιώνα παίζεται η εθνική μας ιδιοπροσωπία!
Προϋπόθεση όμως για την μεγάλη αλλαγή, δεν είναι η ψήφιση νέων νόμων. Είναι πρωτίστως ένα ψυχικό επαναδέσιμο με το Έδαφος, που πρέπει να κάνει ο κάθε ένας από εμάς. Έστω και τώρα, ας ακούσουμε τις λησμονημένες φωνές του παρελθόντος, που με «αθάνατο κρασί» μας καλούν στις επάλξεις.
«Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Άγγλου! Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι» (Από τον Εθνικό Ύμνο)
*Ο Παναγιώτης Αλιμήσης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Σύγχρονη Ιστορία και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο London Metropolitan της Μεγάλης Βρετανίας.
Η Ελλάδα μεταξύ σφύρας και άκμονος
Μοιράσου το άρθρο:
04-03-2020
Ο Χρόνος δεν περιμένει...
Σχετικά Άρθρα
Γράφει ο Παναγιώτης Αλιμήσης*
Τα πρόσφατα θλιβερά γεγονότα στον Έβρο και τα νησιά του Αιγαίου, αναπόφευκτα αναδεικνύουν και πάλι το ζήτημα του ρόλου της Ελλάδας στους υπερεθνικούς οργανισμούς, που λέγονται Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ. Οι Ελληνικές ελίτ, εθισμένες στον δυτικό παρασιτικό εκσυγχρονισμό των τελευταίων τριών - τεσσάρων δεκαετιών, άφησαν τη χώρα έρμαιο στις νομοθεσίες και τις εντολές των Βρυξελλών, αδιαφορώντας για τις γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες της περιοχής μας. Ελάχιστες φορές διεκδικήσαν με το χέρι στο τραπέζι, όπως επιβάλλει κάθε σοβαρή εξωτερική πολιτική, με αποτέλεσμα η παρουσία της Ελλάδας και στους δυο θεσμούς, να είναι γενικά ασθενική.
Υποβαθμίζοντας τη γεωπολιτική θέση της πατρίδας μας, άφησαν την ελληνική κοινωνία εκτεθειμένη στην ενορχηστρωμένη τουρκική προπαγάνδα σε όλα τα επίπεδα, ιδίως την τελευταία 20ετία.
Η Τουρκία, από την άλλη πλευρά, παρά τα στραπάτσα της στη Συρία παραμένει όρθια. Το ΝΑΤΟ ουσιαστικά τη στηρίζει, όπως έμμεσα και η Ευρώπη. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι επισκέπτες Εταίροι στον Έβρο, παρότι δήλωσαν την στήριξη τους στον Έλληνα πρωθυπουργό, δεν παρέλειψαν να δείξουν κατανόηση στην γείτονα και σύμμαχο, ζητώντας αν μπορεί(!) να αλλάξει στάση. Δεν τολμούν ή μάλλον δεν θέλουν να λάβουν δραστικά μέτρα. Ίσες αποστάσεις… εμπορικές σχέσεις γαρ… Μια απ’ τα ίδια!
Η πολεμική στρατηγική της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, έχει ως αιχμή του δόρατος το μεταναστευτικό που εσκεμμένα προκαλεί με τη γενοκτονική επιχείρηση εναντίον των Κούρδων στη Συρία. Η Τουρκία, είναι μεγάλη χώρα, με δυνατότητα να εξυπηρετήσει τα 3 εκατ. προσφύγων και μεταναστών, αναλαμβάνοντας τις διαδικασίες για την «ταυτοποίηση» τους. Αντί αυτού όμως, η Άγκυρα χρησιμοποιεί ποικιλοτρόπως αθώες ψυχές, καθώς τα σχέδιά της δεν είναι μόνο βραχυπρόθεσμα, αλλά και μακροπρόθεσμα.
Η Ευρώπη τι έκανε; Έλεγξε ποτέ τον τρόπο που το καθεστώς Ερντογάν διαχειρίστηκε τα δισεκατομμύρια που έδωσε; Αλίμονο, τι να ελέγξει… Μόνο παράπονα ήξερε να κάνει στην Ελλάδα. Πάλι λοιπόν στη μέση ενός ευρωτουρκικού σκακιού. Για άλλη μια φορά «χρήσιμοι» μεταξύ σφύρας και άκμονος…
Φταίει όμως μόνο η Ευρώπη; Όχι βέβαια, τη δουλειά της κάνει. Σε αγαστή συνεργασία με «πιστούς» χτίζει μεθοδικά ένα πολτοποιημένο ατομοκεντρικό μοντέλο μετανθρώπου, χωρίς αξίες και αντιστάσεις. Ακριβώς πάνω σε αυτό το μοντέλο, βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο νέο-οθωμανικός πονηροτσαμπουκάς. Η παγκοσμιοποιημένη λογική των Δυτικών ελίτ έχει ως εξής: «τι να κάνουμε τώρα, δεν βαριέσαι;», «έλα μωρέ πως κάνεις έτσι αφού είμαστε Ευρωπαίοι», «σώπα ρε συ, αυτοί είναι πιο Έλληνες και από εμάς!», «δηλαδή η Τουρκία δεν έχει δικαιώματα στο Αιγαίο;», «μα τι λες, είμαστε σε τροχιά παγκοσμιοποίησης»… και πολλά άλλα τέτοια.
Ο Χρόνος δεν περιμένει. Τώρα που οι μάσκες έπεσαν - και δεν είναι η πρώτη φορά - η Ελλάδα, έχει την ευκαιρία και οφείλει να επανατοποθετήσει τον εαυτό της μέσα στη νέα αρχιτεκτονική του διεθνούς συστήματος, καθώς στον 21ο αιώνα παίζεται η εθνική μας ιδιοπροσωπία!
Προϋπόθεση όμως για την μεγάλη αλλαγή, δεν είναι η ψήφιση νέων νόμων. Είναι πρωτίστως ένα ψυχικό επαναδέσιμο με το Έδαφος, που πρέπει να κάνει ο κάθε ένας από εμάς. Έστω και τώρα, ας ακούσουμε τις λησμονημένες φωνές του παρελθόντος, που με «αθάνατο κρασί» μας καλούν στις επάλξεις.
«Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Άγγλου! Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι» (Από τον Εθνικό Ύμνο)
*Ο Παναγιώτης Αλιμήσης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Σύγχρονη Ιστορία και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο London Metropolitan της Μεγάλης Βρετανίας.
Τα πρόσφατα θλιβερά γεγονότα στον Έβρο και τα νησιά του Αιγαίου, αναπόφευκτα αναδεικνύουν και πάλι το ζήτημα του ρόλου της Ελλάδας στους υπερεθνικούς οργανισμούς, που λέγονται Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ. Οι Ελληνικές ελίτ, εθισμένες στον δυτικό παρασιτικό εκσυγχρονισμό των τελευταίων τριών - τεσσάρων δεκαετιών, άφησαν τη χώρα έρμαιο στις νομοθεσίες και τις εντολές των Βρυξελλών, αδιαφορώντας για τις γεωπολιτικές ιδιαιτερότητες της περιοχής μας. Ελάχιστες φορές διεκδικήσαν με το χέρι στο τραπέζι, όπως επιβάλλει κάθε σοβαρή εξωτερική πολιτική, με αποτέλεσμα η παρουσία της Ελλάδας και στους δυο θεσμούς, να είναι γενικά ασθενική.
Υποβαθμίζοντας τη γεωπολιτική θέση της πατρίδας μας, άφησαν την ελληνική κοινωνία εκτεθειμένη στην ενορχηστρωμένη τουρκική προπαγάνδα σε όλα τα επίπεδα, ιδίως την τελευταία 20ετία.
Η Τουρκία, από την άλλη πλευρά, παρά τα στραπάτσα της στη Συρία παραμένει όρθια. Το ΝΑΤΟ ουσιαστικά τη στηρίζει, όπως έμμεσα και η Ευρώπη. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Οι επισκέπτες Εταίροι στον Έβρο, παρότι δήλωσαν την στήριξη τους στον Έλληνα πρωθυπουργό, δεν παρέλειψαν να δείξουν κατανόηση στην γείτονα και σύμμαχο, ζητώντας αν μπορεί(!) να αλλάξει στάση. Δεν τολμούν ή μάλλον δεν θέλουν να λάβουν δραστικά μέτρα. Ίσες αποστάσεις… εμπορικές σχέσεις γαρ… Μια απ’ τα ίδια!
Η πολεμική στρατηγική της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, έχει ως αιχμή του δόρατος το μεταναστευτικό που εσκεμμένα προκαλεί με τη γενοκτονική επιχείρηση εναντίον των Κούρδων στη Συρία. Η Τουρκία, είναι μεγάλη χώρα, με δυνατότητα να εξυπηρετήσει τα 3 εκατ. προσφύγων και μεταναστών, αναλαμβάνοντας τις διαδικασίες για την «ταυτοποίηση» τους. Αντί αυτού όμως, η Άγκυρα χρησιμοποιεί ποικιλοτρόπως αθώες ψυχές, καθώς τα σχέδιά της δεν είναι μόνο βραχυπρόθεσμα, αλλά και μακροπρόθεσμα.
Η Ευρώπη τι έκανε; Έλεγξε ποτέ τον τρόπο που το καθεστώς Ερντογάν διαχειρίστηκε τα δισεκατομμύρια που έδωσε; Αλίμονο, τι να ελέγξει… Μόνο παράπονα ήξερε να κάνει στην Ελλάδα. Πάλι λοιπόν στη μέση ενός ευρωτουρκικού σκακιού. Για άλλη μια φορά «χρήσιμοι» μεταξύ σφύρας και άκμονος…
Φταίει όμως μόνο η Ευρώπη; Όχι βέβαια, τη δουλειά της κάνει. Σε αγαστή συνεργασία με «πιστούς» χτίζει μεθοδικά ένα πολτοποιημένο ατομοκεντρικό μοντέλο μετανθρώπου, χωρίς αξίες και αντιστάσεις. Ακριβώς πάνω σε αυτό το μοντέλο, βρίσκει πρόσφορο έδαφος ο νέο-οθωμανικός πονηροτσαμπουκάς. Η παγκοσμιοποιημένη λογική των Δυτικών ελίτ έχει ως εξής: «τι να κάνουμε τώρα, δεν βαριέσαι;», «έλα μωρέ πως κάνεις έτσι αφού είμαστε Ευρωπαίοι», «σώπα ρε συ, αυτοί είναι πιο Έλληνες και από εμάς!», «δηλαδή η Τουρκία δεν έχει δικαιώματα στο Αιγαίο;», «μα τι λες, είμαστε σε τροχιά παγκοσμιοποίησης»… και πολλά άλλα τέτοια.
Ο Χρόνος δεν περιμένει. Τώρα που οι μάσκες έπεσαν - και δεν είναι η πρώτη φορά - η Ελλάδα, έχει την ευκαιρία και οφείλει να επανατοποθετήσει τον εαυτό της μέσα στη νέα αρχιτεκτονική του διεθνούς συστήματος, καθώς στον 21ο αιώνα παίζεται η εθνική μας ιδιοπροσωπία!
Προϋπόθεση όμως για την μεγάλη αλλαγή, δεν είναι η ψήφιση νέων νόμων. Είναι πρωτίστως ένα ψυχικό επαναδέσιμο με το Έδαφος, που πρέπει να κάνει ο κάθε ένας από εμάς. Έστω και τώρα, ας ακούσουμε τις λησμονημένες φωνές του παρελθόντος, που με «αθάνατο κρασί» μας καλούν στις επάλξεις.
«Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Άγγλου! Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι» (Από τον Εθνικό Ύμνο)
*Ο Παναγιώτης Αλιμήσης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Σύγχρονη Ιστορία και Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο London Metropolitan της Μεγάλης Βρετανίας.
