Πόσα βήματα χάραξαν χνάρια σε τούτη τη λακωνική γη. Πόσες οικογενειακές ιστορίες ειπώθηκαν κοντά στο τζάκι, στο σπίτι ή στα κουτούκια της Σπάρτης. Πόσα δάκρυα κύλησαν, πόσα χαμόγελα φάνηκαν, πόσοι καημοί, πόσα όνειρα, πόσες λαχτάρες...
Κι ο χρόνος πανδαμάτορας, ανελέητα κύλησε, κι η γη τύλιξε στα σπλάχνα της χιλιάδες κορμιά, χιλιάδες Σπαρτιάτες και Σπαρτιάτες που περιδιάβηκαν για χρόνους πολλούς τα δρομάκια της, κάτω από τη σκιά του Μυστρά και του Ταϋγέτου.
Τα περισσότερα ονόματα τους χάθηκαν στη λήθη. Μερικά διατηρήθηκαν σε παλιές επιγραφές ή στα επώνυμα των οικογενειών και των συγγενών τους. Κάποια πάλι εμφανίζονται που και που σε ξεχασμένες παλιές φωτογραφίες, που τις εντοπίζει κάποιος συλλέκτης σ’ έναν πάγκο στο Μοναστηράκι ή στον Ελαιώνα.
Τέτοιοι ήταν και οι αδελφοί Κωνσταντίνος και Μιχάλης Κοσμόπουλος, που πριν από τον πόλεμο – ποιος ξέρει πότε – «στήθηκαν» μπροστά από τον φακό του φωτογραφείου του Δημ. Δημητρίου, ενός μαγαζιού που προηγουμένως ανήκε στον Δ. Παπαδόπουλο.
Η παλιά Σπάρτη χάθηκε. Μαζί της και οι ιστορίες της. Φλούδες των ιστορικών πορτοκαλιών της απομένουν πια, για να ευωδιάζουν ακόμη μνήμες και θύμησες ενός λησμονημένου χθες... Ας είναι...
Μια παλιά Σπαρτιάτικη φωτογραφία
Μοιράσου το άρθρο:
22-12-2023
Γράφει ο Νίκος Νικηταρίδης
Σχετικά Άρθρα
Πόσα βήματα χάραξαν χνάρια σε τούτη τη λακωνική γη. Πόσες οικογενειακές ιστορίες ειπώθηκαν κοντά στο τζάκι, στο σπίτι ή στα κουτούκια της Σπάρτης. Πόσα δάκρυα κύλησαν, πόσα χαμόγελα φάνηκαν, πόσοι καημοί, πόσα όνειρα, πόσες λαχτάρες...
Κι ο χρόνος πανδαμάτορας, ανελέητα κύλησε, κι η γη τύλιξε στα σπλάχνα της χιλιάδες κορμιά, χιλιάδες Σπαρτιάτες και Σπαρτιάτες που περιδιάβηκαν για χρόνους πολλούς τα δρομάκια της, κάτω από τη σκιά του Μυστρά και του Ταϋγέτου.
Τα περισσότερα ονόματα τους χάθηκαν στη λήθη. Μερικά διατηρήθηκαν σε παλιές επιγραφές ή στα επώνυμα των οικογενειών και των συγγενών τους. Κάποια πάλι εμφανίζονται που και που σε ξεχασμένες παλιές φωτογραφίες, που τις εντοπίζει κάποιος συλλέκτης σ’ έναν πάγκο στο Μοναστηράκι ή στον Ελαιώνα.
Τέτοιοι ήταν και οι αδελφοί Κωνσταντίνος και Μιχάλης Κοσμόπουλος, που πριν από τον πόλεμο – ποιος ξέρει πότε – «στήθηκαν» μπροστά από τον φακό του φωτογραφείου του Δημ. Δημητρίου, ενός μαγαζιού που προηγουμένως ανήκε στον Δ. Παπαδόπουλο.
Η παλιά Σπάρτη χάθηκε. Μαζί της και οι ιστορίες της. Φλούδες των ιστορικών πορτοκαλιών της απομένουν πια, για να ευωδιάζουν ακόμη μνήμες και θύμησες ενός λησμονημένου χθες... Ας είναι...
Κι ο χρόνος πανδαμάτορας, ανελέητα κύλησε, κι η γη τύλιξε στα σπλάχνα της χιλιάδες κορμιά, χιλιάδες Σπαρτιάτες και Σπαρτιάτες που περιδιάβηκαν για χρόνους πολλούς τα δρομάκια της, κάτω από τη σκιά του Μυστρά και του Ταϋγέτου.
Τα περισσότερα ονόματα τους χάθηκαν στη λήθη. Μερικά διατηρήθηκαν σε παλιές επιγραφές ή στα επώνυμα των οικογενειών και των συγγενών τους. Κάποια πάλι εμφανίζονται που και που σε ξεχασμένες παλιές φωτογραφίες, που τις εντοπίζει κάποιος συλλέκτης σ’ έναν πάγκο στο Μοναστηράκι ή στον Ελαιώνα.
Τέτοιοι ήταν και οι αδελφοί Κωνσταντίνος και Μιχάλης Κοσμόπουλος, που πριν από τον πόλεμο – ποιος ξέρει πότε – «στήθηκαν» μπροστά από τον φακό του φωτογραφείου του Δημ. Δημητρίου, ενός μαγαζιού που προηγουμένως ανήκε στον Δ. Παπαδόπουλο.
Η παλιά Σπάρτη χάθηκε. Μαζί της και οι ιστορίες της. Φλούδες των ιστορικών πορτοκαλιών της απομένουν πια, για να ευωδιάζουν ακόμη μνήμες και θύμησες ενός λησμονημένου χθες... Ας είναι...
