Δρόμος της ακμής

Μοιράσου το άρθρο:
30-05-2025
Γράφει ο Παναγιώτης Ηλ. Κομνηνός *
Σχετικά Άρθρα
«Δρόμος της Ακμής». Ακούγεται καθαρά και όμορφα. Ηχώ Δωρική και ήχος Ελληνικός. Δυο λέξεις, που μας έρχονται από πολύ μακριά στο χρόνο και από΄κει μας έφτασαν ως εδώ.
Ο ελληνισμός πάντα ήταν ανήσυχος και μέσα από τους δρόμους ακολουθούσε διαδρομές, που πάντα έφταναν κάπου. Οι ανησυχίες και αγωνίες του δεν ήταν τυχαίες. Ήταν προγραμματισμένοι πνευματικοί σχεδιασμοί, που κατέληγαναν στην ανάταση του νου και της ζωής.
Δρόμοι και διαδρομές επικοινωνίας και εμπορίου ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα κοντινά ή και απόμακρα γεωγραφικά σημεία. Άλλοτε διαδρομές πολιτισμού και ιδεών. Και άλλοτε πορείες σχεδιασμού και καλλιέργειας του πνεύματος και του νου. Και ήκμαζαν οι τόποι και άστραφτε το πνεύμα. Και όλο φύτρωναν καινούργιες και γόνιμες ιδέες, που δοκιμάζονταν και σμιλεύονταν με τη σμίλη του ωραίου και του υψηλού και έφταναν στην κορύφωσή τους μέσω μιας δημιουργικής πνευματικής διαδικασίας, που οδηγούσε στην ακμή των σχεδιασμών και των ιδεών, δηλαδή στην ευδοκίμησή τους ως αξιών υψηλών στόχων ζωής και διαδρομών ήθους και αξιοπρέπειας απέναντι στο ασήμαντο μικρό. Στο μίζερο. Στο στάσιμο αντί στην υπέρβαση. Και στην αρέσκεια της νοητικής και πνευματικής μαλθακότητας.
Κάπως έτσι αντιλήφτηκα τον εισαγωγικό σχεδιασμό του εγχειρήματος των «Δρόμων της Ακμής», μετά από συζήτηση με τον εκ των πρωτεργατών της ιδέας θεσμοθέτησης της διαδρομής Σπάρτης - Ολυμπίας, ως αγωνιστικής διαδρομής ιδεωδών και αξιών, τον Σπαρτιάτη κ. Γ. Βαμβακίτη.
Και δεν ήθελε πολύ. «Ο Δρόμος της ακμής», και μόνο σαν λόγος, ήταν ανοικτός και με προκαλούσε σε μια νοητική διαδρομή από εδώ τη Σπάρτη ως την Ολυμπία. Οι νοητικές πορείες είναι πάντα πιο σύντομες και φτάνει κανείς στον προορισμό του, όπου και αν βρίσκεται, μέσα σε ελάχιστο χρόνο χωρίς σωματική κόπωση. Είναι κι αυτός ένας τρόπος, όταν βιάζεται κάποιος να φτάσει κάπου. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, όταν οι ανάγκες και οι αντοχές της καθημερινότητας, ρυθμίζουν χρονομετρικά κάθε πραγματική δραστηριότητά μας και η κάθε μέρα γίνεται μια μικρή αιωνιότητα.
Η Σπάρτη φαινόταν μακρινή και διαφορετική. Παρά ταύτα όμως οι ιστορικές της μνήμες του μολών λαβέ, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, του μηδέν άγαν, του παν μέτρον άριστον- κατά νεώτερες εκτιμήσεις-, της φιλοπατρίας,της σωματικής και πνευματικής ρώμης κ ά., ήταν ορατές και πρόσφορες, ενώ ο εμπνευστής τούτων Λυκούργος ο Νομοθέτης φάνταζε υπαρκτός και ζωντανός, εκεί μεταξύ Βαβύκας και Κνακίωνος, στο μικρό χωμάτινο αμφιθέατρο όπου συνήρχετο η Απέλλα, το Κοινοβούλιο της Μεγάλης Ρήτρας και της Λαϊκής Κυριαρχίας, του πρώτου στην παγκόσμια ιστορία Συντάγματος, μιας Δημοκρατίας που βλάστησε εκεί δίπλα στον Ευρώτα και μετά μέσω του Κλεισθένη και του Σόλωνος μεταφυτεύτηκε στην Αθήνα, με τέτοιες ριζόπιαστες καταβολές, που έφτασε μέχρι τους ύστερους αιώνες και συνεχίζει μέχρι σήμερα, ως κυρίαρχη και σχεδόν παγκόσμια αντίληψη κοινωνικότητας ζωής, δικαιωμάτων, αρχών και ιδεών.
Η διαδρομή απ’ εδώ ως την ΄Ιλιδα και ως την Ολυμπία, αν και νοητική ήταν προκλητική ακόμη και στις εσώτερες αισθήσεις. Μέσα από αγιασμένους της ιστορίας τόπους, χωριά ,κάμπους, ποτάμια, πόλεις και δρυμώνες των νυμφών Δρυάδων, μέχρι και την διάβαση του Αλφειού ποταμού ως την Ίλιδα, Ολυμπία και Πισάτιδα. Και’ κει νάσου ολόκληροι μπροστά στην ιστορική αλήθεια ο βασιλιάς Ίφιτος της Ίλιδας και Ηλείας με τον Πισάτη Κλεόνικο, δίπλα-δίπλα με τον Λυκούργο να αναρτούν στο χρόνο την καθιέρωση των Ολυμπιακών Αγώνων και την ρήτρα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, με παρούσα και την Ιστορία που προσυπέγραφε μαζί τους τον Ολυμπιακό Δίσκο, όπου τα ονόματα και των τριών και ο οποίος Δίσκος εσώζετο μέχρι και τους ύστερους χρόνους του Πλούταρχου και του Παυσανία.
Η Ολυμπία και η Σπάρτη που υπήρξαν οι εκλεκτές, η πρώτη του Δία και η δεύτερη του Απόλλωνα και καθιερώθηκαν ως δύο μεγάλα συνεκτικά κέντρα του ελληνισμού, συνδέονται έκτοτε μεταξύ τους με το Αρχαίο Πνεύμα το Αθάνατο στην αντίληψη του Μεγάλου, του Ωραίου και του Αληθινού, που αν αναζητηθεί και κληθεί, «έρχεται ΄δώ πέρα» ως πνευματική και σωματική ακμή, πράγμα που ειδικότερα σήμερα τούτο είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε.
Το εγχείρημα των «Δρόμων της Ακμής» δεν είναι επίτευγμα μιας τυχαίας ιστορικής στιγμής. Είναι σαν κάτι το ιστορικά «αναμενόμενο». Και κυρίως είναι επίτευγμα μιας νέας γενιάς ανθρώπων που σήμερα προβληματίζεται και σχεδιάζει ανατρέχουσα στην ιστορία, η οποία αν την σεβόμαστε και την πιστεύουμε, γίνεται γενναιόδωρη και χρήσιμη στους ανθρώπους. Μας διδάσκει, μας παραδειγματίζει και μας προτρέπει να απεξαρτηθούμε από την τοξική νωχέλεια των καιρών και να ακολουθήσουμε δοκιμασμένους τρόπους αναζήτησης του ωραίου και να φτάσουμε ως την ακμή του σωματικού και πνευματικού κάλλους και ακόμη πιο πέρα ως την ωριμότητα του νου.
Αν το εγχείρημα των «Δρόμων της Ακμής» γίνει πλατειά αποδεχτό και στεριώσει, τότε θα πρόκειται για γεγονός με παγκόσμια απήχηση και μάλιστα , θα γίνει γνωστό ως τις άκρες του Κόσμου το οικουμενικό γεγονός της καθιέρωσης των Ολυμπιακών Αγώνων από τον Ηλείο Ίφιτο, τον Πισάτη Κλεόνικο και τον Σπαρτιάτη Λυκούργο και ακόμη πως η Ολυμπιακή Εκεχειρία και ο Ολυμπιακός Δίσκος δεν είναι μύθος αλλά έργο των ιδίων υπαρκτών στην ιστορία προσώπων, όπως τούτο επιβεβαιώνεται από τον Αριστοτέλη και τον Πλούταρχο.
Είναι και αυτά κάποια από τα μεγάλα και υψηλά, που συνέβησαν σ΄αυτήν την ελάχιστη σε έκταση χώρου Ελλάδα μας, που όμως είναι απέραντη σε έκταση χρόνου-κατά το Ελύτη- και έλαβαν οικουμενικές διαστάσεις. Οπότε εύλογα μπορεί να διερωτάται και ο κάθε Έλληνας, «αν δεν μιλάμε για το παρελθόν μας εμείς, τότε ποιο θα είναι το μέλλον μας;».
* Εισαγωγική ομιλία στο Δημαρχείο Σπάρτης κατά την επίσημη παρουσίαση του 3ου «Δρόμου της Ακμής», που έγινε στις 26-2-2025 παρουσία πλήθους πολιτών, των Δημάρχων Σπάρτης, Ίλιδος και Αμαλιάδας, Βουλευτών, του Αντιπεριφερειάρχη Λακωνίας, Καθηγητών Πανεπιστημίων, εκπροσώπων φορέων, αθλητών, κ.ά.
* Παναγιώτης Ηλ. Κομνηνός: τ. Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης
Ο ελληνισμός πάντα ήταν ανήσυχος και μέσα από τους δρόμους ακολουθούσε διαδρομές, που πάντα έφταναν κάπου. Οι ανησυχίες και αγωνίες του δεν ήταν τυχαίες. Ήταν προγραμματισμένοι πνευματικοί σχεδιασμοί, που κατέληγαναν στην ανάταση του νου και της ζωής.
Δρόμοι και διαδρομές επικοινωνίας και εμπορίου ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα κοντινά ή και απόμακρα γεωγραφικά σημεία. Άλλοτε διαδρομές πολιτισμού και ιδεών. Και άλλοτε πορείες σχεδιασμού και καλλιέργειας του πνεύματος και του νου. Και ήκμαζαν οι τόποι και άστραφτε το πνεύμα. Και όλο φύτρωναν καινούργιες και γόνιμες ιδέες, που δοκιμάζονταν και σμιλεύονταν με τη σμίλη του ωραίου και του υψηλού και έφταναν στην κορύφωσή τους μέσω μιας δημιουργικής πνευματικής διαδικασίας, που οδηγούσε στην ακμή των σχεδιασμών και των ιδεών, δηλαδή στην ευδοκίμησή τους ως αξιών υψηλών στόχων ζωής και διαδρομών ήθους και αξιοπρέπειας απέναντι στο ασήμαντο μικρό. Στο μίζερο. Στο στάσιμο αντί στην υπέρβαση. Και στην αρέσκεια της νοητικής και πνευματικής μαλθακότητας.
Κάπως έτσι αντιλήφτηκα τον εισαγωγικό σχεδιασμό του εγχειρήματος των «Δρόμων της Ακμής», μετά από συζήτηση με τον εκ των πρωτεργατών της ιδέας θεσμοθέτησης της διαδρομής Σπάρτης - Ολυμπίας, ως αγωνιστικής διαδρομής ιδεωδών και αξιών, τον Σπαρτιάτη κ. Γ. Βαμβακίτη.
Και δεν ήθελε πολύ. «Ο Δρόμος της ακμής», και μόνο σαν λόγος, ήταν ανοικτός και με προκαλούσε σε μια νοητική διαδρομή από εδώ τη Σπάρτη ως την Ολυμπία. Οι νοητικές πορείες είναι πάντα πιο σύντομες και φτάνει κανείς στον προορισμό του, όπου και αν βρίσκεται, μέσα σε ελάχιστο χρόνο χωρίς σωματική κόπωση. Είναι κι αυτός ένας τρόπος, όταν βιάζεται κάποιος να φτάσει κάπου. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, όταν οι ανάγκες και οι αντοχές της καθημερινότητας, ρυθμίζουν χρονομετρικά κάθε πραγματική δραστηριότητά μας και η κάθε μέρα γίνεται μια μικρή αιωνιότητα.
Η Σπάρτη φαινόταν μακρινή και διαφορετική. Παρά ταύτα όμως οι ιστορικές της μνήμες του μολών λαβέ, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, του μηδέν άγαν, του παν μέτρον άριστον- κατά νεώτερες εκτιμήσεις-, της φιλοπατρίας,της σωματικής και πνευματικής ρώμης κ ά., ήταν ορατές και πρόσφορες, ενώ ο εμπνευστής τούτων Λυκούργος ο Νομοθέτης φάνταζε υπαρκτός και ζωντανός, εκεί μεταξύ Βαβύκας και Κνακίωνος, στο μικρό χωμάτινο αμφιθέατρο όπου συνήρχετο η Απέλλα, το Κοινοβούλιο της Μεγάλης Ρήτρας και της Λαϊκής Κυριαρχίας, του πρώτου στην παγκόσμια ιστορία Συντάγματος, μιας Δημοκρατίας που βλάστησε εκεί δίπλα στον Ευρώτα και μετά μέσω του Κλεισθένη και του Σόλωνος μεταφυτεύτηκε στην Αθήνα, με τέτοιες ριζόπιαστες καταβολές, που έφτασε μέχρι τους ύστερους αιώνες και συνεχίζει μέχρι σήμερα, ως κυρίαρχη και σχεδόν παγκόσμια αντίληψη κοινωνικότητας ζωής, δικαιωμάτων, αρχών και ιδεών.
Η διαδρομή απ’ εδώ ως την ΄Ιλιδα και ως την Ολυμπία, αν και νοητική ήταν προκλητική ακόμη και στις εσώτερες αισθήσεις. Μέσα από αγιασμένους της ιστορίας τόπους, χωριά ,κάμπους, ποτάμια, πόλεις και δρυμώνες των νυμφών Δρυάδων, μέχρι και την διάβαση του Αλφειού ποταμού ως την Ίλιδα, Ολυμπία και Πισάτιδα. Και’ κει νάσου ολόκληροι μπροστά στην ιστορική αλήθεια ο βασιλιάς Ίφιτος της Ίλιδας και Ηλείας με τον Πισάτη Κλεόνικο, δίπλα-δίπλα με τον Λυκούργο να αναρτούν στο χρόνο την καθιέρωση των Ολυμπιακών Αγώνων και την ρήτρα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, με παρούσα και την Ιστορία που προσυπέγραφε μαζί τους τον Ολυμπιακό Δίσκο, όπου τα ονόματα και των τριών και ο οποίος Δίσκος εσώζετο μέχρι και τους ύστερους χρόνους του Πλούταρχου και του Παυσανία.
Η Ολυμπία και η Σπάρτη που υπήρξαν οι εκλεκτές, η πρώτη του Δία και η δεύτερη του Απόλλωνα και καθιερώθηκαν ως δύο μεγάλα συνεκτικά κέντρα του ελληνισμού, συνδέονται έκτοτε μεταξύ τους με το Αρχαίο Πνεύμα το Αθάνατο στην αντίληψη του Μεγάλου, του Ωραίου και του Αληθινού, που αν αναζητηθεί και κληθεί, «έρχεται ΄δώ πέρα» ως πνευματική και σωματική ακμή, πράγμα που ειδικότερα σήμερα τούτο είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε.
Το εγχείρημα των «Δρόμων της Ακμής» δεν είναι επίτευγμα μιας τυχαίας ιστορικής στιγμής. Είναι σαν κάτι το ιστορικά «αναμενόμενο». Και κυρίως είναι επίτευγμα μιας νέας γενιάς ανθρώπων που σήμερα προβληματίζεται και σχεδιάζει ανατρέχουσα στην ιστορία, η οποία αν την σεβόμαστε και την πιστεύουμε, γίνεται γενναιόδωρη και χρήσιμη στους ανθρώπους. Μας διδάσκει, μας παραδειγματίζει και μας προτρέπει να απεξαρτηθούμε από την τοξική νωχέλεια των καιρών και να ακολουθήσουμε δοκιμασμένους τρόπους αναζήτησης του ωραίου και να φτάσουμε ως την ακμή του σωματικού και πνευματικού κάλλους και ακόμη πιο πέρα ως την ωριμότητα του νου.
Αν το εγχείρημα των «Δρόμων της Ακμής» γίνει πλατειά αποδεχτό και στεριώσει, τότε θα πρόκειται για γεγονός με παγκόσμια απήχηση και μάλιστα , θα γίνει γνωστό ως τις άκρες του Κόσμου το οικουμενικό γεγονός της καθιέρωσης των Ολυμπιακών Αγώνων από τον Ηλείο Ίφιτο, τον Πισάτη Κλεόνικο και τον Σπαρτιάτη Λυκούργο και ακόμη πως η Ολυμπιακή Εκεχειρία και ο Ολυμπιακός Δίσκος δεν είναι μύθος αλλά έργο των ιδίων υπαρκτών στην ιστορία προσώπων, όπως τούτο επιβεβαιώνεται από τον Αριστοτέλη και τον Πλούταρχο.
Είναι και αυτά κάποια από τα μεγάλα και υψηλά, που συνέβησαν σ΄αυτήν την ελάχιστη σε έκταση χώρου Ελλάδα μας, που όμως είναι απέραντη σε έκταση χρόνου-κατά το Ελύτη- και έλαβαν οικουμενικές διαστάσεις. Οπότε εύλογα μπορεί να διερωτάται και ο κάθε Έλληνας, «αν δεν μιλάμε για το παρελθόν μας εμείς, τότε ποιο θα είναι το μέλλον μας;».
* Εισαγωγική ομιλία στο Δημαρχείο Σπάρτης κατά την επίσημη παρουσίαση του 3ου «Δρόμου της Ακμής», που έγινε στις 26-2-2025 παρουσία πλήθους πολιτών, των Δημάρχων Σπάρτης, Ίλιδος και Αμαλιάδας, Βουλευτών, του Αντιπεριφερειάρχη Λακωνίας, Καθηγητών Πανεπιστημίων, εκπροσώπων φορέων, αθλητών, κ.ά.
* Παναγιώτης Ηλ. Κομνηνός: τ. Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης
«Δρόμος της Ακμής». Ακούγεται καθαρά και όμορφα. Ηχώ Δωρική και ήχος Ελληνικός. Δυο λέξεις, που μας έρχονται από πολύ μακριά στο χρόνο και από΄κει μας έφτασαν ως εδώ.
Ο ελληνισμός πάντα ήταν ανήσυχος και μέσα από τους δρόμους ακολουθούσε διαδρομές, που πάντα έφταναν κάπου. Οι ανησυχίες και αγωνίες του δεν ήταν τυχαίες. Ήταν προγραμματισμένοι πνευματικοί σχεδιασμοί, που κατέληγαναν στην ανάταση του νου και της ζωής.
Δρόμοι και διαδρομές επικοινωνίας και εμπορίου ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα κοντινά ή και απόμακρα γεωγραφικά σημεία. Άλλοτε διαδρομές πολιτισμού και ιδεών. Και άλλοτε πορείες σχεδιασμού και καλλιέργειας του πνεύματος και του νου. Και ήκμαζαν οι τόποι και άστραφτε το πνεύμα. Και όλο φύτρωναν καινούργιες και γόνιμες ιδέες, που δοκιμάζονταν και σμιλεύονταν με τη σμίλη του ωραίου και του υψηλού και έφταναν στην κορύφωσή τους μέσω μιας δημιουργικής πνευματικής διαδικασίας, που οδηγούσε στην ακμή των σχεδιασμών και των ιδεών, δηλαδή στην ευδοκίμησή τους ως αξιών υψηλών στόχων ζωής και διαδρομών ήθους και αξιοπρέπειας απέναντι στο ασήμαντο μικρό. Στο μίζερο. Στο στάσιμο αντί στην υπέρβαση. Και στην αρέσκεια της νοητικής και πνευματικής μαλθακότητας.
Κάπως έτσι αντιλήφτηκα τον εισαγωγικό σχεδιασμό του εγχειρήματος των «Δρόμων της Ακμής», μετά από συζήτηση με τον εκ των πρωτεργατών της ιδέας θεσμοθέτησης της διαδρομής Σπάρτης - Ολυμπίας, ως αγωνιστικής διαδρομής ιδεωδών και αξιών, τον Σπαρτιάτη κ. Γ. Βαμβακίτη.
Και δεν ήθελε πολύ. «Ο Δρόμος της ακμής», και μόνο σαν λόγος, ήταν ανοικτός και με προκαλούσε σε μια νοητική διαδρομή από εδώ τη Σπάρτη ως την Ολυμπία. Οι νοητικές πορείες είναι πάντα πιο σύντομες και φτάνει κανείς στον προορισμό του, όπου και αν βρίσκεται, μέσα σε ελάχιστο χρόνο χωρίς σωματική κόπωση. Είναι κι αυτός ένας τρόπος, όταν βιάζεται κάποιος να φτάσει κάπου. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, όταν οι ανάγκες και οι αντοχές της καθημερινότητας, ρυθμίζουν χρονομετρικά κάθε πραγματική δραστηριότητά μας και η κάθε μέρα γίνεται μια μικρή αιωνιότητα.
Η Σπάρτη φαινόταν μακρινή και διαφορετική. Παρά ταύτα όμως οι ιστορικές της μνήμες του μολών λαβέ, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, του μηδέν άγαν, του παν μέτρον άριστον- κατά νεώτερες εκτιμήσεις-, της φιλοπατρίας,της σωματικής και πνευματικής ρώμης κ ά., ήταν ορατές και πρόσφορες, ενώ ο εμπνευστής τούτων Λυκούργος ο Νομοθέτης φάνταζε υπαρκτός και ζωντανός, εκεί μεταξύ Βαβύκας και Κνακίωνος, στο μικρό χωμάτινο αμφιθέατρο όπου συνήρχετο η Απέλλα, το Κοινοβούλιο της Μεγάλης Ρήτρας και της Λαϊκής Κυριαρχίας, του πρώτου στην παγκόσμια ιστορία Συντάγματος, μιας Δημοκρατίας που βλάστησε εκεί δίπλα στον Ευρώτα και μετά μέσω του Κλεισθένη και του Σόλωνος μεταφυτεύτηκε στην Αθήνα, με τέτοιες ριζόπιαστες καταβολές, που έφτασε μέχρι τους ύστερους αιώνες και συνεχίζει μέχρι σήμερα, ως κυρίαρχη και σχεδόν παγκόσμια αντίληψη κοινωνικότητας ζωής, δικαιωμάτων, αρχών και ιδεών.
Η διαδρομή απ’ εδώ ως την ΄Ιλιδα και ως την Ολυμπία, αν και νοητική ήταν προκλητική ακόμη και στις εσώτερες αισθήσεις. Μέσα από αγιασμένους της ιστορίας τόπους, χωριά ,κάμπους, ποτάμια, πόλεις και δρυμώνες των νυμφών Δρυάδων, μέχρι και την διάβαση του Αλφειού ποταμού ως την Ίλιδα, Ολυμπία και Πισάτιδα. Και’ κει νάσου ολόκληροι μπροστά στην ιστορική αλήθεια ο βασιλιάς Ίφιτος της Ίλιδας και Ηλείας με τον Πισάτη Κλεόνικο, δίπλα-δίπλα με τον Λυκούργο να αναρτούν στο χρόνο την καθιέρωση των Ολυμπιακών Αγώνων και την ρήτρα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, με παρούσα και την Ιστορία που προσυπέγραφε μαζί τους τον Ολυμπιακό Δίσκο, όπου τα ονόματα και των τριών και ο οποίος Δίσκος εσώζετο μέχρι και τους ύστερους χρόνους του Πλούταρχου και του Παυσανία.
Η Ολυμπία και η Σπάρτη που υπήρξαν οι εκλεκτές, η πρώτη του Δία και η δεύτερη του Απόλλωνα και καθιερώθηκαν ως δύο μεγάλα συνεκτικά κέντρα του ελληνισμού, συνδέονται έκτοτε μεταξύ τους με το Αρχαίο Πνεύμα το Αθάνατο στην αντίληψη του Μεγάλου, του Ωραίου και του Αληθινού, που αν αναζητηθεί και κληθεί, «έρχεται ΄δώ πέρα» ως πνευματική και σωματική ακμή, πράγμα που ειδικότερα σήμερα τούτο είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε.
Το εγχείρημα των «Δρόμων της Ακμής» δεν είναι επίτευγμα μιας τυχαίας ιστορικής στιγμής. Είναι σαν κάτι το ιστορικά «αναμενόμενο». Και κυρίως είναι επίτευγμα μιας νέας γενιάς ανθρώπων που σήμερα προβληματίζεται και σχεδιάζει ανατρέχουσα στην ιστορία, η οποία αν την σεβόμαστε και την πιστεύουμε, γίνεται γενναιόδωρη και χρήσιμη στους ανθρώπους. Μας διδάσκει, μας παραδειγματίζει και μας προτρέπει να απεξαρτηθούμε από την τοξική νωχέλεια των καιρών και να ακολουθήσουμε δοκιμασμένους τρόπους αναζήτησης του ωραίου και να φτάσουμε ως την ακμή του σωματικού και πνευματικού κάλλους και ακόμη πιο πέρα ως την ωριμότητα του νου.
Αν το εγχείρημα των «Δρόμων της Ακμής» γίνει πλατειά αποδεχτό και στεριώσει, τότε θα πρόκειται για γεγονός με παγκόσμια απήχηση και μάλιστα , θα γίνει γνωστό ως τις άκρες του Κόσμου το οικουμενικό γεγονός της καθιέρωσης των Ολυμπιακών Αγώνων από τον Ηλείο Ίφιτο, τον Πισάτη Κλεόνικο και τον Σπαρτιάτη Λυκούργο και ακόμη πως η Ολυμπιακή Εκεχειρία και ο Ολυμπιακός Δίσκος δεν είναι μύθος αλλά έργο των ιδίων υπαρκτών στην ιστορία προσώπων, όπως τούτο επιβεβαιώνεται από τον Αριστοτέλη και τον Πλούταρχο.
Είναι και αυτά κάποια από τα μεγάλα και υψηλά, που συνέβησαν σ΄αυτήν την ελάχιστη σε έκταση χώρου Ελλάδα μας, που όμως είναι απέραντη σε έκταση χρόνου-κατά το Ελύτη- και έλαβαν οικουμενικές διαστάσεις. Οπότε εύλογα μπορεί να διερωτάται και ο κάθε Έλληνας, «αν δεν μιλάμε για το παρελθόν μας εμείς, τότε ποιο θα είναι το μέλλον μας;».
* Εισαγωγική ομιλία στο Δημαρχείο Σπάρτης κατά την επίσημη παρουσίαση του 3ου «Δρόμου της Ακμής», που έγινε στις 26-2-2025 παρουσία πλήθους πολιτών, των Δημάρχων Σπάρτης, Ίλιδος και Αμαλιάδας, Βουλευτών, του Αντιπεριφερειάρχη Λακωνίας, Καθηγητών Πανεπιστημίων, εκπροσώπων φορέων, αθλητών, κ.ά.
* Παναγιώτης Ηλ. Κομνηνός: τ. Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης
Ο ελληνισμός πάντα ήταν ανήσυχος και μέσα από τους δρόμους ακολουθούσε διαδρομές, που πάντα έφταναν κάπου. Οι ανησυχίες και αγωνίες του δεν ήταν τυχαίες. Ήταν προγραμματισμένοι πνευματικοί σχεδιασμοί, που κατέληγαναν στην ανάταση του νου και της ζωής.
Δρόμοι και διαδρομές επικοινωνίας και εμπορίου ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα κοντινά ή και απόμακρα γεωγραφικά σημεία. Άλλοτε διαδρομές πολιτισμού και ιδεών. Και άλλοτε πορείες σχεδιασμού και καλλιέργειας του πνεύματος και του νου. Και ήκμαζαν οι τόποι και άστραφτε το πνεύμα. Και όλο φύτρωναν καινούργιες και γόνιμες ιδέες, που δοκιμάζονταν και σμιλεύονταν με τη σμίλη του ωραίου και του υψηλού και έφταναν στην κορύφωσή τους μέσω μιας δημιουργικής πνευματικής διαδικασίας, που οδηγούσε στην ακμή των σχεδιασμών και των ιδεών, δηλαδή στην ευδοκίμησή τους ως αξιών υψηλών στόχων ζωής και διαδρομών ήθους και αξιοπρέπειας απέναντι στο ασήμαντο μικρό. Στο μίζερο. Στο στάσιμο αντί στην υπέρβαση. Και στην αρέσκεια της νοητικής και πνευματικής μαλθακότητας.
Κάπως έτσι αντιλήφτηκα τον εισαγωγικό σχεδιασμό του εγχειρήματος των «Δρόμων της Ακμής», μετά από συζήτηση με τον εκ των πρωτεργατών της ιδέας θεσμοθέτησης της διαδρομής Σπάρτης - Ολυμπίας, ως αγωνιστικής διαδρομής ιδεωδών και αξιών, τον Σπαρτιάτη κ. Γ. Βαμβακίτη.
Και δεν ήθελε πολύ. «Ο Δρόμος της ακμής», και μόνο σαν λόγος, ήταν ανοικτός και με προκαλούσε σε μια νοητική διαδρομή από εδώ τη Σπάρτη ως την Ολυμπία. Οι νοητικές πορείες είναι πάντα πιο σύντομες και φτάνει κανείς στον προορισμό του, όπου και αν βρίσκεται, μέσα σε ελάχιστο χρόνο χωρίς σωματική κόπωση. Είναι κι αυτός ένας τρόπος, όταν βιάζεται κάποιος να φτάσει κάπου. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, όταν οι ανάγκες και οι αντοχές της καθημερινότητας, ρυθμίζουν χρονομετρικά κάθε πραγματική δραστηριότητά μας και η κάθε μέρα γίνεται μια μικρή αιωνιότητα.
Η Σπάρτη φαινόταν μακρινή και διαφορετική. Παρά ταύτα όμως οι ιστορικές της μνήμες του μολών λαβέ, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, του μηδέν άγαν, του παν μέτρον άριστον- κατά νεώτερες εκτιμήσεις-, της φιλοπατρίας,της σωματικής και πνευματικής ρώμης κ ά., ήταν ορατές και πρόσφορες, ενώ ο εμπνευστής τούτων Λυκούργος ο Νομοθέτης φάνταζε υπαρκτός και ζωντανός, εκεί μεταξύ Βαβύκας και Κνακίωνος, στο μικρό χωμάτινο αμφιθέατρο όπου συνήρχετο η Απέλλα, το Κοινοβούλιο της Μεγάλης Ρήτρας και της Λαϊκής Κυριαρχίας, του πρώτου στην παγκόσμια ιστορία Συντάγματος, μιας Δημοκρατίας που βλάστησε εκεί δίπλα στον Ευρώτα και μετά μέσω του Κλεισθένη και του Σόλωνος μεταφυτεύτηκε στην Αθήνα, με τέτοιες ριζόπιαστες καταβολές, που έφτασε μέχρι τους ύστερους αιώνες και συνεχίζει μέχρι σήμερα, ως κυρίαρχη και σχεδόν παγκόσμια αντίληψη κοινωνικότητας ζωής, δικαιωμάτων, αρχών και ιδεών.
Η διαδρομή απ’ εδώ ως την ΄Ιλιδα και ως την Ολυμπία, αν και νοητική ήταν προκλητική ακόμη και στις εσώτερες αισθήσεις. Μέσα από αγιασμένους της ιστορίας τόπους, χωριά ,κάμπους, ποτάμια, πόλεις και δρυμώνες των νυμφών Δρυάδων, μέχρι και την διάβαση του Αλφειού ποταμού ως την Ίλιδα, Ολυμπία και Πισάτιδα. Και’ κει νάσου ολόκληροι μπροστά στην ιστορική αλήθεια ο βασιλιάς Ίφιτος της Ίλιδας και Ηλείας με τον Πισάτη Κλεόνικο, δίπλα-δίπλα με τον Λυκούργο να αναρτούν στο χρόνο την καθιέρωση των Ολυμπιακών Αγώνων και την ρήτρα της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, με παρούσα και την Ιστορία που προσυπέγραφε μαζί τους τον Ολυμπιακό Δίσκο, όπου τα ονόματα και των τριών και ο οποίος Δίσκος εσώζετο μέχρι και τους ύστερους χρόνους του Πλούταρχου και του Παυσανία.
Η Ολυμπία και η Σπάρτη που υπήρξαν οι εκλεκτές, η πρώτη του Δία και η δεύτερη του Απόλλωνα και καθιερώθηκαν ως δύο μεγάλα συνεκτικά κέντρα του ελληνισμού, συνδέονται έκτοτε μεταξύ τους με το Αρχαίο Πνεύμα το Αθάνατο στην αντίληψη του Μεγάλου, του Ωραίου και του Αληθινού, που αν αναζητηθεί και κληθεί, «έρχεται ΄δώ πέρα» ως πνευματική και σωματική ακμή, πράγμα που ειδικότερα σήμερα τούτο είναι αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε.
Το εγχείρημα των «Δρόμων της Ακμής» δεν είναι επίτευγμα μιας τυχαίας ιστορικής στιγμής. Είναι σαν κάτι το ιστορικά «αναμενόμενο». Και κυρίως είναι επίτευγμα μιας νέας γενιάς ανθρώπων που σήμερα προβληματίζεται και σχεδιάζει ανατρέχουσα στην ιστορία, η οποία αν την σεβόμαστε και την πιστεύουμε, γίνεται γενναιόδωρη και χρήσιμη στους ανθρώπους. Μας διδάσκει, μας παραδειγματίζει και μας προτρέπει να απεξαρτηθούμε από την τοξική νωχέλεια των καιρών και να ακολουθήσουμε δοκιμασμένους τρόπους αναζήτησης του ωραίου και να φτάσουμε ως την ακμή του σωματικού και πνευματικού κάλλους και ακόμη πιο πέρα ως την ωριμότητα του νου.
Αν το εγχείρημα των «Δρόμων της Ακμής» γίνει πλατειά αποδεχτό και στεριώσει, τότε θα πρόκειται για γεγονός με παγκόσμια απήχηση και μάλιστα , θα γίνει γνωστό ως τις άκρες του Κόσμου το οικουμενικό γεγονός της καθιέρωσης των Ολυμπιακών Αγώνων από τον Ηλείο Ίφιτο, τον Πισάτη Κλεόνικο και τον Σπαρτιάτη Λυκούργο και ακόμη πως η Ολυμπιακή Εκεχειρία και ο Ολυμπιακός Δίσκος δεν είναι μύθος αλλά έργο των ιδίων υπαρκτών στην ιστορία προσώπων, όπως τούτο επιβεβαιώνεται από τον Αριστοτέλη και τον Πλούταρχο.
Είναι και αυτά κάποια από τα μεγάλα και υψηλά, που συνέβησαν σ΄αυτήν την ελάχιστη σε έκταση χώρου Ελλάδα μας, που όμως είναι απέραντη σε έκταση χρόνου-κατά το Ελύτη- και έλαβαν οικουμενικές διαστάσεις. Οπότε εύλογα μπορεί να διερωτάται και ο κάθε Έλληνας, «αν δεν μιλάμε για το παρελθόν μας εμείς, τότε ποιο θα είναι το μέλλον μας;».
* Εισαγωγική ομιλία στο Δημαρχείο Σπάρτης κατά την επίσημη παρουσίαση του 3ου «Δρόμου της Ακμής», που έγινε στις 26-2-2025 παρουσία πλήθους πολιτών, των Δημάρχων Σπάρτης, Ίλιδος και Αμαλιάδας, Βουλευτών, του Αντιπεριφερειάρχη Λακωνίας, Καθηγητών Πανεπιστημίων, εκπροσώπων φορέων, αθλητών, κ.ά.
* Παναγιώτης Ηλ. Κομνηνός: τ. Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Σπάρτης




